"อ๊ะ" มือหนารวบตัวอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ ริมฝีปากบางถูกครอบครองโดยไม่ทันตั้งตัว ลิ้นหนาตวัดเกี่ยวกะหวัดไปทั่วโพรงปากบาง ไม่ว่าจะกระพุ้งแก้ม เหงือก ไรฟัน แม้แต่ลิ้นบางเองก็ถูกดูดดึงราวกับจะตีตราจองไว้เพื่อคนเดียว มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะได้สัมผัสกลิ่นหอมหวานแบบนี้
กลิ่นกุหลาบขาวเริ่มฟุ้งกระจายไปทั่วรถลีมูนซีนคันหรูผสมปนเปไปกับชาขาวที่ส่งกลิ่นไม่แพ้กันด้วยอารมณ์พุ่งสูงตามอีกฝ่ายไปติดๆ เขาอาศัยจังหวะที่ร่างบางเผลอไผลไปกับรสจูบ ดึงเสื้อและกางเกงถูกปลดออกอย่างง่ายดาย
"คุณพอก่อน อ๊ะ!" ฮยอนบินปล่อยให้เขาหายใจเพียงเสี้ยววินาทีแล้วก็ต้องเงยหน้ารับจูบอีกครั้ง การอยู่บนตักอีกฝ่ายแบบนี้เสียเปรียบทุกทาง นอกจากจะหนีไม่ได้แล้ว ยังสลัดมือปากหมึกไม่ออกอีกต่างหาก เขาไม่คิดว่าจะถูกจู่โจมรวดเร็วขนาดนี้ ปกติแล้วหัวหน้าตระกูลควอนจะรักษาท่าทีมากกว่านี้ และใจเย็นมากกว่านี้
"คุณ ผมจะสอนคุณหายใจนะ"
"คนเราหายใจทางจมูกไม่ใช่ปาก ฉะนั้นคุณพยายามใช้จมูกนะครับ"
"กอดผมเอาไว้แน่น ๆ ยังไงผมก็ไม่มีทางปล่อยให้คุณขาดใจตายหรอกครับที่รัก"
มินฮยอนได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่อธิบายทุกอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงตอบอะไรกลับไปเนื่องจากยังกอบโกยอากาศเข้าไปเพื่อหายใจอยู่ และกำลังจะทำตามสิ่งที่ถูกสอนมาเมื่อสักครู่นี้
"โอเคขึ้นไหมคุณ" ความเป็นห่วงถูกฉายชัดในแววตาคมคู่นั้น ทั้งความรู้สึก ความรัก ความหลงใหล ความดีใจ ความรู้สึกเหล่านั้นถูกถ่ายทอดผ่านดวงตามาทั้งหมด ไม่มีคำตอบออกจากปากของแรร์โอเมก้ามีเพียงใบหน้าสีระเรื่อส่งมาเป็นคำตอบเท่านั้น
"ผมดีขึ้นแล้ว ความรู้สึกของคุณมันชัดเจนมาก"
"มากเสียจนผมไม่รู้ว่าผมจะสามารถตอบรับมันได้ทั้งหมด"
"คุณไม่จำเป็นต้องตอบรับมันทั้งหมด ขอเพียงแค่...คุณยังไม่เลิกชอบผมก็พอ ทำได้ไหมครับคนดี"
"ผมไม่น่าจะเลิกชอบคุณได้"
"ทำไมล่ะคะ หื้ม"
"อย่าใช้เสียงสองกับผมนะ"
"ตอบผมหน่อยนะ"
"คุณดีกับผมมาก มากเสียจนไม่น่าจะไปชอบใครได้อีกแล้ว"
ริมฝีปากหนาไล่จูบหน้าผาก จมูก แก้มนวล ใบหู จรดริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อให้ได้รับรู้ความรู้สึกของเขา การจะตอบรับความรักของอีกฝ่ายได้มากแค่ไหนนั้นไม่สำคัญเท่าความรู้สึกที่มีให้กันนั้นยังไม่น้อยลงไปก็ถือว่ามากพอแล้ว
"อื้อ! ผมยังไม่พร้อมนะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะช่วยทำให้คุณมีความสุขที่สุด"
"อ๊ะ! อื้อ!" มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้แล้วชักนำให้มีอารมณ์ร่วมกับเขา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวไหมว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ใบหน้าหวานซับสีที่ดูร้อนแรงนั้นทำเอาเขาแทบบ้า ทำไมถึงได้ดูสวยขนาดนี้
"ทำไมคุณถึงสวยขนาดนี้"
"ครับ" มินฮยอนขานรับเสียงหลง ดวงตากลมโตเอียงคอมองเล็กน้อยด้วยความงุนงงว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงอะไร สติของเขาขาวโพลนจนไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว
"เอ๋! เสื้อผ้าผมหายไปตอนไหน" การกระทำหันรีหันขวางบนตักของเขานั้นแลดูน่ารักจนอยากจะกลืนกินให้หมดตัวจนไม่เหลือกลิ่นเอาไว้ให้ใครได้ดอมดมอีก ท่าทีเผลอไผลตกใจช่างเหมือนลูกแกะน้อยไม่มีผิด ยังไม่ทันจะได้มองหาก็ต้องชะงัก
"อึก!" นิ้วเรียวยาวสอดเข้าช่องทางสีสดที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาจากแรงอารมณ์ มืออีกข้างก็ยังไม่หยุดชักนำตามจังหวะเพื่อให้เกิดความต้องการมากขึ้นไปอีก
"อย่านะ! ทำแบบนี้มัน... อื้อ!" ยิ่งเสียงครางหวานร้องดังมากเท่าไหร่ มือทั้งสองข้างก็ขยับเร็วขึ้นมากเท่านั้นจนน้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาทั้งสองทาง ร่างบางหอบหายใจอยู่บนตักเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีแรงขยับไปทางไหนเลยสักทาง จู่ๆ มือหนาก็จับหมุนให้อยู่อีกทาง ลิ้นหนาค่อยๆ แทรกเข้าไปในช่องทางสีสด จากการถูกปลุกปั่นอารมณ์ในครั้งแรกยังไม่จางหาย
"คุณ มันสกปรกนะ... อย่า... อ๊า!!!" ลิ้นหนาแทรกเข้าไปแล้วกวาดไปตามจุดต่างๆ ภายใน ข้างในช่างรุมร้อนยิ่งกว่าตอนที่นิ้วเข้าไปเสียอีก ถึงจะเข้าไปได้ไม่ลึกเท่านิ้วแต่สามารถสร้างความเสียวกระสันให้กับอีกฝ่ายไม่น้อยเลยทีเดียว
"อะไรที่มันสกปรกกว่านี้พวกเราก็ทำกันมาแล้วนี่ครับ"
"แค่ทางเดียวคุณคงไม่พอใจ ผมเพิ่มให้อีกทางครับ" มือหนาเอื้อมไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวด้านหน้าที่ลุกขึ้นมาอีกครั้งจากการกระตุ้นอย่างหนัก มีเพียงเสียงครางหวานที่ร้องไม่เป็นภาษาตลอดการปรนเปรอ ปลายลิ้นตวัดเลียไปทั่ว ราวกับทำความสะอาดร่างกายให้ก็ไม่ปาน ความร้อนของลิ้นที่อยู่ภายในตัวเขานั้น เขารับรู้ได้ว่ามันมากมายแค่ไหน ยังไม่รวมถึงความซุกซนที่พยายามสำรวจตรงนั้นตรงนี้ เรียกได้ว่าแทบจะสำลักความสุขเลยก็ว่าได้
น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาตามช่องทาง บนร่างกายของคุณหนูแรร์โอเมก้าคนนี้อีโรติกมาก ยังไม่รวมกลิ่นตัวที่หอมหวนรัญจวนขนาดนี้อีก ดวงตาฉ่ำน้ำ ใบหน้าซับสี ไม่ว่าจะดูตรงไหนก็เซ็กซี่ไปเสียหมด มือหนาประคองร่างไร้เรียวแรงขึ้นมาเพื่อให้ดูน้ำเปล่าเป็นการทดแทนเหงื่อที่เสียไป ริมฝีปากบางเผยอรับน้ำด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่ก็ยังพอดื่มได้ด้วยแรงของตัวเอง
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น