Top Secret The Series "Rare Omega" 18 Will your merry me cut

หมับ!



"คุณจะทำอะไร ผมว่าผมตอบตกลงไปแล้วนะ" มินฮยอนมีท่าทีตื่นกลัวทันที เพราะถ้าไม่นับคืนที่อีกคนเป็นฮีทแล้ว แทบจะไม่มีประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อนเลย



มือหนาดึงปมผ้าขนหนูที่ถูกมัดไว้อย่างลวกๆ ออก ปราการชิ้นเดียวที่เหลืออยู่นั้นที่ถอดออกอย่างง่ายดาย มีเพียงคุณหนูฮวังที่ร่างกายเปลือยเปล่า ยกเว้นอีกฝ่ายที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ ร่างบางถูกอุ้มให้มานอนบนที่นอน ร่างกายอันอีกฝ่ายสั่นหงัดงกเป็นการบอกว่าตื่นกลัวมากแค่ไหน



เขาไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนแรกก็กะจะมาคุยด้วยเฉยๆ แต่มาเห็นสภาพอีกฝ่ายแบบนี้แล้ว เขาอยากจะกินอีกคนขึ้นมาเลย จะให้เขานั่งคุยเฉยๆ คงจะไม่ได้ เห็นทีจะถอนมือออกจากร่างกายงดงามนี่ยากเสียเหลือเกิน



"ไม่ต้องกลัวนะครับ มันไม่มีอะไรน่ากลัว" ริมฝีปากหนาเริ่มเริ่มแตะบนไหล่มนอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบโยน มือหนาประคองร่างอีกฝ่ายให้มานั่งบนตักที่แนบชิดกันไปเสียทุกส่วน มินฮยอนสัมผัสได้ถึงส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายที่ปะทุอยู่ในร่มผ้า ใบหน้าขาวที่มีไรน้ำเกาะอยู่เริ่มขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขินอาย



"น่ารัก" เขาเอ่ยปากชมมินฮยอนที่ยอมให้เขาสัมผัสและเข้าใกล้อีกคนได้มากถึงเพียงนี้ จะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้ที่จะได้เป็นคู่แห่งโชคชะตาของแรร์โอเมก้าที่ตระกูลเขาเฝ้าตามหามาหลายชั่วอายุคนแบบนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะมีสิทธิทั้งตัวและหัวใจ



"อ... อื้อ..." เสียงหวานกลืนหายไปเพราะถูกครอบครอง ลิ้นสากแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเพื่อให้อีกคนยอมเผยอปากออกมาให้ได้รับรสชาติ กลิ่นกุหลาบขาวลอยฟุ้งไปทั่วห้องนอนตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย ฮยอนบินหลงมัวเมาทั้งกลิ่นและสัมผัสของอีกฝ่ายจนโงหัวไม่ขึ้น เขาไม่เคยหลงใหลใครมากขนาดนี้มาก่อน



มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาเนียนแล้วออกแรงบีบเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้มีแรงอารมณ์ไม่ต่างจากเขา เขายอมรับเลยว่าตอนเห็นสภาพที่เพิ่งอาบน้ำออกมานั้น มันกระตุ้นอารมณ์ของเขาเป็นอย่างมาก กระตุ้นจนมีจุดจบแบบนี้ กลีบกุหลาบขาวเริ่มร่วงลงมาตามร่างกายแรร์โอเมก้า ตามสัญชาติญาณ ยิ่งมีกลีบกุหลาบประดับอยู่บนร่างกายขาว ยิ่งน่าสัมผัส น่าหลงใหล น่ากินไปทั้งตัว



เสียงของมินฮยอนถูกกลืนหายเป็นเวลานาน เขาร้อนรุ่มไปทั้งตัวจากการถูกสัมผัสและการถูกจูบอย่างหนักหน่วง จนแทบจะหายใจไม่ทัน มือขาวทุบประท้วงให้อีกคนถอนริมฝีปากออก ก่อนที่เขาจะขาดอากาศหายใจตาย



"ห... หายใ... หายใจไม่ทัน" เสียงหวานเอ่ยออกมาสั่นๆ ด้วยความเขินอายที่ไม่มีอะไรปกปิดแถมยังอยู่บนตักอีกคนแบบนี้ หน้าที่เป็นสีชมพูเริ่มเป็นสีชมพูเข้มเสียแล้ว หน้าตาทำอะไรไม่ถูกแบบนั้นยิ่งปลุกอารมณ์ของชายหนุ่มผู้เป็นอัลฟ่าเป็นอย่างดี นี่ถึงเป็นเหตุผลที่โอเมก้าจะต้องกินยาระงับกลิ่นของตนเอง แต่มันไม่สามารถใช้ได้ผลกับคู่แห่งโชคชะตาอย่าง 'ควอน ฮยอนบิน'



"หายใจทางจมูกนะครับ ใจเย็นๆ นะ" ฮยอนบินปลอบอีกฝ่ายพลางลูบหัวอย่างปลอบโยน แต่มือหนาก็ยังคงวาดสัมผัสไปทั่วเรือนร่างไม่ได้อีกฝ่ายหยุดพักอย่างที่คิด ถึงแม้ว่าจะเป็นการพูดคุยสั้นๆ แต่มือหนาก็ไม่ได้หยุดลูบไล้เพื่อปลุกกระตุ้นเลยแม้แต่น้อย



ริมฝีปากบางถูกครอบครองอีกครั้ง ร่างสูงอาศัยจังหวะที่อีกคนเผลออุ้มมาห้องน้ำ แม้ว่าจะมีเสียงน้ำที่เปิดในอ่างอาบน้ำ แต่การถูกกระตุ้นหลายๆ อย่างนั้นทำให้อีกฝ่ายสมองขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก มือหนาปลดเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างเร่งรีบ และไม่ยอมถอนริมฝีปากตนเองออกมา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัวนั่นเอง



"อ๊ะ!" เสียงหวานร้องออกมาทันทีมือถูกมือหนาจับเข้าที่ส่วนอ่อนไหว เปลือกตาที่เคยปิดสนิทลืมตามองรอบตัว เขากระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับตัวว่าตนเองอยู่ที่ไหน มินฮยอนถอนหนีอีกฝ่ายทันทีที่รู้ว่าตนเองอยู่ในห้องน้ำ มือหนาข้างที่ว่างรวบเอวคอดเข้ามาใกล้ทันที



"ฮื้อ คุณอย่าแกล้งผม ปล่อยผม" ร่างบางออกแรงดิ้นหนักกว่าเดิม เรื่องนี้คือเป็นเรื่องปกติมากถ้าอัลฟ่าจะหนีการกกกอดแบบนี้จากอัลฟ่าด้วยกัน แต่ถือเป็นเรื่องยากสำหรับโอเมก้า เพราะเหมือนมีหินขนาดใหญ่มาขวางเอาไว้



"ผมชอบคุณ หลงใหลคุณ ให้ผมได้กอดคุณนะคนดี" ฮยอนบินพูดหว่านล้อมอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงออดอ้อน



เขารู้ดีว่าทำอย่างไรอีกฝ่ายจะยอมให้



การแสดงท่าทีหลงใหลและโอนอ่อนให้กับแรร์โอเมก้า



ถือเป็นเรื่องที่สมควรทำ



ริมฝีปากถูกครอบครองอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายไม่มีสมาธิกับสิ่งที่มือหนากำลังสัมผัส เขาออกแรงรูดรั้งตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น จังหวะที่เนิบนาบแต่ไม่รุนแรงนั้นอาจจะไม่ได้ทำให้ไฟกามลุกโหม แต่ก็สร้างความรัญจวนไม่น้อยเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะอยากกินอีกฝ่ายแค่ไหนก็ตาม เขาควรจะทำให้อีกคนมีความสุขเสียมากกว่า กุหลาบสีขาวบริสุทธิในตอนนี้กำลังจะแปดเปื้อนเพราะเขาเสียแล้ว



เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มรู้สึกดีกับสัมผัสที่มอบให้ มือหนาก็แรงให้มากขึ้น มากขึ้น คุณหนูฮวังตัวสั่นด้วยความเขินอาย ร่างกายขาวเริ่มมีสีชมพูเข้มจากไฟกามที่ถูกจุดติดมาตลอดทาง ริมฝีปากหนาเริ่มไล้เลียและขบกัดไปตามจุดต่างๆ ของร่างกาย และครอบครองเม็ดทับทิบสีชมพูที่ชูชันให้น่ามองยิ่งนัก



"อ๊ะ! อื้อ ฮื้อ!" เสียงหวานครางกระเส่ากับสัมผัสที่ได้รับ



นิ้วทั้งสิบจิกเกร็งที่ขอบอ่างอาบน้ำเพื่อระบายอารมณ์  มือขาวสั่นระริกกกกอดอีกฝ่ายด้วยความตื่นกลัว ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหนูฮวังแสดงออกมา เขาเห็นทั้งหมดและตอบสนองกลับมากกว่าเดิมจนน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากส่วนอ่อนไหวของร่างบาง



"คุณม... มันออกมา..." เสียงหวานเอ่ยหอบบนตักของหัวหน้าตระกูลควอน ร่างสูงพาให้อีกฝ่ายออกจากอ่างอาบน้ำไป แต่ร่างบางกลับไม่ยอมลุกเสียอย่างงั้น



"ลุกไปสิคุณ ผมจะจัดการของตัวเอง" เสียงทุ้มต่ำเริ่มแหบพร่าจากแรงอารมณ์ที่ยังไม่จางหาย



"ให้ผมช่วยไหมคุณ" ริมฝีปากบางถูกขบกัดอย่างหยอกล้ออย่างเอ็นดู ลิ้นสากไล่เลียริมฝีปากบนและล่างอย่างหลงใหล



"คุณช่วยนั่งแบบนี้แล้วผมขอแค่เสียงของคุณก็พอ" ริมฝีปากของคุณหนูฮวังถูกครอบครองอีกครั้ง มือหนาออกแรงรูดรั้งตามแรงอารมณ์ของตนเอง จู่ๆ ก้นงอนของอีกฝ่ายก็ทาบทับกับส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายแต่ไม่ได้เข้าไปข้างในเพราะใจไม่กล้าพอ จะทำให้เขาหลงไปถึงไหนกันนะ มินฮยอน ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากของทั้งสองนอกจากเสียงของมินฮยอนที่ครางอื้ออึงแต่ถูกจูบอยู่ตลอดเวลา ฮยอนบินแทบจะไม่ยอมห่างออกจากริมฝีปากบางเลยแม้แต่น้อย จนในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลออกมาจากส่วนแข็งร้อนจนหมด



ทางกลับเด็กดี

SF Say My Name 5/7 Cut

"ทวนความจำอะไรเหรอครับ" ว่าที่คู่หมั้นช้อนมองด้วยดวงตาหวานฉ่ำ



น่ารัก




นิยามนี้คงจะเหมาะกับว่าที่คู่หมั้นของเขาเป็นอย่างมาก เขาโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ของคนตัวขาวตรงหน้าแล้ว ทั้งสองไปต่างประเทศพอดี เท่ากับบ้านหลังนี้มีเพียงเขาและคนรัก ฉะนั้นการจะอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร



"เรื่องที่เราสองคนสนิทกันแล้วไงคะหนู" แพทริคบอกพลางหอมแก้มนวลไปฟอดใหญ่



"คือว่าผมขอโทษครับ" ริมฝีปากบางเอ่ยขอโทษพลางขบเม้มแน่นด้วยความประหม่า



เขาเขินแพทริคมากจนไม่สามารถบอกได้ว่าเขินมากแค่ไหน แต่หลังจากวันนั้นคือเขาไม่กล้าออกไปไหนเลย กลัวจะเจออีกฝ่ายเข้าโดนบังเอิญ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าสาเหตุที่ทำให้มินฮยอนไม่กล้าออกไปไหนเพราะใครกัน



"ตอบคำถามของพี่ได้หรือยังคะคนดี" แพทริคถามเสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ใกล้ใบหูที่สีเริ่มจะแดงจัดขึ้นตามความเขินของเจ้าของร่างกายขาว



"คือว่าผม..." ท่าทางทำอะไรไม่ถูกนั้นดึงดูดสายตาคมเป็นอย่างมาก



"พี่รอฟังคำตอบดีๆ อยู่นะคะ"



"คือว่าผมเขินพี่คุณ ผมเลยไม่กล้าออกไปไหนเพราะกลัวจะเจอคุณ" สรรพนามเรียกที่เปลี่ยนไป ประกอบกับท่าทางที่เหมือนอยากจะหนีไปจากตรงนี้นั้น ทำไมถึงได้น่าฟัดแบบนี้นะมินฮยอน จะทำให้เขาหลงไปถึงไหนกัน



ที่เขาว่ากันว่า



เด็กกว่านั้นน่ากิน



น่ารักนั้น



ไม่ได้ต่างที่เขาลือกันเลย



เพราะไม่ว่าอีกฝ่ายจะขยับหนีไปทางไหนก็เหมือนจะหนีไม่รอด จะขยับออกก็ถือแขนแกร่งโอบรอบเอวไว้ จะขยับหนีลงไปก็ถูกมือหนาข้างที่ว่างจับส่วนอ่อนไหวอยู่ เขาจะหนีจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไรกัน เขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว



"หนูจะทำให้พี่คลั่งแล้วนะคะ คำตอบของหนูทำพี่ใจสั่นมากจริงๆ" ทุกสิ่งทุกอย่างที่ออกมาจากปากของแพทริคนั้น ไม่ได้ต่างที่พูดเลย เพราะด้วยความที่ร่างกายแนบชิดใกล้กัน คนตัวขาวได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของอีกคนเป็นอย่างดี มันเต้นแรงเสียจนอีกคนหัวใจเต้นแรงตามไปด้วย



"พี่แพทจะยอมปล่อยผมแล้วใช่ไหมครับ" เสียงหวานเอ่ยถามพลางช้อนมองสบตากัน



"ปล่อยของหนูหมายถึงให้ปล่อยมือ หรือว่าทำให้หนูปลดปล่อยคะ"



ไม่ถามเปล่า นิ้วเรียวยาวยังคงบดวนอยู่แถวส่วนปลายที่ชูชันเพิ่มขึ้นตามการออกแรงรูดรั้งของมือหนา ร่างกายขาวได้แต่บิดเร้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน ไม่มีคำตอบออกมาจากมินฮยอน มีแต่เสียงหอบหายใจหนักๆ ราวกับออกกำลังกายมาอย่างหนัก



"ขอ... ขอนะครับ พี่แพท" เสียงหวานเริ่มออดอ้อนเหมือนอีกคนยังคงไม่ยอมให้ปลดปล่อยอย่างที่เป็น เอาแต่บดวนไปมาอยู่แบบนั้น



"ไหนลองบอกพี่สิคะคนดี ว่าต้องการแบบไหน" เสียงกระซิบนั้นราวกับเสียงของปีศาจ ที่ทำให้คนที่เด็กกว่าต้องยอมเอ่ยถ้อยคำลามกออกมา



"ฮึก! ผมขอนะครับ ฮื้อ" เสียงหวานเริ่มเอ่ยขอเสียงสั่นตามแรงอารมณ์รัญจวนที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ



"ชู่ว ไม่เอาค่ะ ไม่ร้องนะคะ" มือหนาเกลี่ยปาดน้ำตาอย่างทะนุถนอม



แต่จะอ่อนโยนไปทำไมกัน! ถ้ายังไม่ยอมให้เขาปลดปล่อยแบบนี้!



"หนูจะต้องแทนตัวเองเวลาคุยกับพี่ว่า 'หนู' ทุกครั้ง ได้ไหมคะคนดี" แพทริคก้มกระซิบถาม



"ค... คือ..." เสียงสะอื้นทั้งจากอารมณ์รัญจวน ความเขินอาย ความทำอะไรไม่ถูกของคนตรงหน้า ปลุกอารมณ์ของชายหนุ่มมากพอสมควร



"ว่ายังไงคะ" แพทริคเอ่ยเร่ง พลางขบเม้มปลายจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยว



"พี่แพท หนูขอนะครับ" สิ้นเสียงเอ่ยขออันเร้าอารมณ์นั้น มือหนารูดรั้งด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงของตนเอง และเร่งรัดให้อีกฝ่ายถึงฝั่งฝัน ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักจนเต็มมือหนา ลิ้นสากไล้เลียพร้อมส่งสายตาที่ต้องการอีกฝ่ายมากแค่ไหน




ร่างบางหลบสายตาเป็นพัลวัน เพราะเขารู้ดีกว่าอีกฝ่ายหลงใหลเขามาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ นิ้วเรียวไล่จากริมฝีปากลงไปเรื่อยๆ จนถึงช่องทางด้านหลัง มินฮยอนพยายามผ่อนคลายร่างกายเพื่อให้นิ้วของอีกฝ่ายเข้ามาสำรวจช่องทางนุ่มๆ ได้มากขึ้น



"อ๊ะ!" แพทริครู้จักร่างกายของคนตรงหน้าดีกว่าต้องกดตรงไหน ต้องขบตรงไหน ต้องจูบตรงไหนถึงจะรู้สึกดี ร่างของคนที่โตกว่าเข้าครอบครองช่องทางนุ่มด้วยความใจเย็น ถึงแม้ว่าอารมณ์จะพุ่งสูงมากก็ตามที



แพทริคเป็นคนที่ความต้องการสูงอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายเรียกชื่อเขาซ้ำๆ และแทนตัวเองว่าหนูนั้น ทำให้ความต้องการของเขาเพิ่มสูงขึ้น สูงขึ้น จนทำให้อีกฝ่ายแตะถึงฝั่งฝันไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สายตาคมสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าของอีกฝ่ายจึงพยายามหยุด แต่ทว่า....



"พี่แพทครับ"



"ว่าไงคะคนดี"



"ช... ชอบไหมครับที่หนูเป็นแบบนี้" เหมือนความอดทนจอมปลอมเมื่อกี้ขาดสะบั้นลง คนโตกว่าบดเบียดร่างกายขาวมากกว่าเดิม และไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย



"อ๊ะ! อ๊า อื้อ ช้าๆ ครับ หนูเหนื่อย"



คำว่าหนูแลดูจะมีอิทธิพลมากจริงๆ กว่าความต้องการของแพทริคจะหมดลงก็เห็นแสงสว่างจากด้านนอกมาเสียแล้ว ร่างกายขาวสะอาดที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบไปทั่วตัว คราบน้ำที่ยังคงไหลออกมาจากช่องทางนุ่ม แพทริคไม่คิดว่าตัวเองจะขาดสติถึงเพียงนี้




ทางกลับเด็กดี

SF Say My Name 3/7 Cut

ร่างสูงเดินหายลับเข้าห้องน้ำไป มือขาวได้แต่เอาผ้าห่มมาปิดร่างกายของตนเองเอาไว้ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยเขาปลดปล่อยถึงสองครั้ง แต่ว่าร่างกายก็ยังคงร้อนรุ่มเหมือนอยู่ในไฟกามรณ์ไม่ห่างอยู่ดี ฤทธิ์ยาที่ใช้ในการทำให้ผู้ชายมีอารมณ์นั้น หรือว่ายาปลุกเซ็กส์



จะต้องมีปริมาณมากกว่าผู้หญิงถึงสามเท่า ถึงจะได้ผล และเมื่อมันได้ผลแล้วมันก็จะส่งผลอย่างรุนแรง หากไม่ถึงเลยทีเดียวเชียว แขนขาเริ่มบิดเร้าด้วยความปั่นป่วนที่ยังไม่ทุเลาลงมากนัก แม้ว่ามันจะถูกปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม น้ำตาเริ่มไหลออกจากหางตาด้วยความละอายแก่ใจยิ่งนัก

ทำไมเขาถึงได้มีสภาพที่น่าสมเพชขนาดนี้นะ

เพล้ง!

ด้วยความที่มินฮยอนดิ้นด้วยความเจ็บปวดนั้น มือขาวก็ดันไปโดนแจกันที่อยู่ตรงหัวเตียงโดนบังเอิญ  เสียงดังกล่าวทำให้คนที่อยู่ในห้องรีบวิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วง สายตาคมมองเห็นคนตัวเล็กบิดเร่าด้วยความทรมาณ ไหนจะสายตาที่เจ็บปวดแบบนั้นอีก

เขาไม่ชอบที่อีกฝ่ายเป็นแบบนี้เลยสักนิด

มือหนากวาดเศษแก้วทั้งหลายแล้วไปทิ้งขยะ เขาจะต้องหาวิธีการอะไรสักอย่างที่ทำให้มินฮยอนสงบได้สักที ฤทธิ์ยาพวกนี้มันสามเท่า แล้วสามเท่ามันคือขนาดไหนล่ะ มีใครบอกเขาได้บ้าง เผื่อมันจะมีวิธีรักษาที่ดีกว่านี้นะ

"หนู ไหวไหมคะ" อีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ

เขาแทบจะขาดใจ ไม่ชอบน้ำตาของคนรักตัวเองเลยจริงๆ

"ถ้าพี่ทำผิดขึ้นมา หนูจะให้อภัยพี่แพทไหมคะ"

"พ... พี่... พี่แพท... พี่แพทหมายถึงอะไรครับ" เสียงหวานเอ่ยถามตะกุกตะกักด้วยความลำบากเพราะฤทธิ์ยา

"พี่คิดว่าลำพังการช่วยแบบนั้นอาจจะไม่เพียงพอสำหรับคนที่โดนยาปลุกเซ็กส์ แต่พี่ว่าหนูเองก็คงจะไม่ถูกใจเช่นกันถ้าพี่จะทำอะไรเกินเลย"

แพทริคเลือกที่จะถามความรู้สึกอีกฝ่ายมากกว่าการบังคับขืนใจ เพราะไม่ว่ายังไงคนตัวเล็กก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว ยังมีเวลาดุ เวลาตีอีกนาน แต่ตอนนี้ควรตามใจก่อน

"ผมไม่ว่าอะไรครับ ช่วยผมด้วยครับ"



"ได้ค่ะ พี่จะช่วยหนูเองนะคะ"



มือหนากดโทรศัพท์หรูโทรหาคนสนิทให้ซื้ออุปกรณ์มาให้เขาที่ห้อง นี่เป็นครั้งแรกของเขากับมินฮยอน ไม่อยากให้มันดูดิบเถื่อนจนเกินไป ถึงเขาจะเคยมีอะไรกับผู้หญิงมามากมาย แต่เขาคิดว่าคนนี้ควรจะรักษาและถนอมน้ำใจเอาไว้ให้มากที่สุด



"กลัวเหรอคะ" ร่างบางส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขายอมรับเลยว่าน่ารัก น่ารักมากเสียจนไม่อยากให้ใครเห็น



เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ส่งเขาไปเรียนไกลเป็นสิบปี เพราะกลัวว่าเขาจะอดใจไม่ไหว ฟัดก่อนวัยอันควรนี่เอง แต่สิบแปดมันก็ยังไม่น่าจะวัยอันควรขนาดนั้นหรือเปล่า แต่ใครจะสนกันล่ะ! เขารอมาตั้งสิบปี คงไม่คิดที่จะรอเพิ่มแล้วล่ะนะ



ทุกอย่างเป็นไปอย่างดุเดือดก็จริง แต่ว่ามันดุเดือดปนความแปลกใจของมินฮยอน อีกฝ่ายบอกว่าจะเร่งรัดให้บทรัทจบให้เร็วที่สุด เพื่อให้ยาหมดฤทธิ์ แต่จนถึงตอนนี้คนตรงหน้าก็เอาแต่พรมจูบที่หลังคอเพียงอย่างเดียว



มือหนาเริ่มซุกซนสัมผัสไปตามส่วนต่างๆ เหมือนกระแสไฟที่ร้อนดั่งไฟ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสัมผัสตรงไหน ร่างบางก็สั่นสะท้านด้วยความกระสัน  เสียงร้องอื้ออึงยังคงออกมาไม่ขาดสาย ริมฝีปากบางถูกบดเบียด เกี่ยวกระหวัดพัวพันจนมีน้ำไหลออกมาเป็นเส้นสีเงินยาวเป็นทาง



แสงจันทร์ที่สะท้อนเข้ามาในห้องนอนนั้น ส่งผลให้ร่างกายขาวนวลเนียนละอองออ สว่างไสว ขับผิวให้ดึงดูดมากกว่าเดิม ส่วนอุ่นร้อนเริ่มมารุกรานในส่วนที่ไม่เคยได้รับการรุกล้ำมาก่อน



"เจ็บ....." เสียงหวานกลืนหายลงไปในคอทันที เพราะถูกระดมจูบจนแทบไม่ได้หายใจ ร่างสูงปล่อยให้อีกฝ่ายพักแค่ถอนริมฝีปากออกมา แต่ไม่ได้ขยับไปไกลกว่านั้น เขาอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กเผลอ ค่อยๆ ขยับเข้าไปเรื่อยๆ จนมันเข้าไปได้ทั้งหมด 



"ฮ้า......." มินฮยอนถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระเพื่อกอบโกยอากาศหายใจ



แพทริคปล่อยประวิงเวลาให้อีกฝ่ายได้ปรับตัวกับขนาดที่ขยับขยายภายในช่องทาง ถึงแม้ว่าจะถูกรัดจนแทบจะขยับไม่ได้เลยก็ตามที มือหนาเลื่อนไปบดขยี้จุดสีระเรื่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ยอดอกอีกข้างก็ถูกขบกัดด้วยความหลงใหล



ไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ได้ถูกระดมจูบ แพทริคระดมจูบไปทั้งร่างกายเพื่อประกาศการเป็นเจ้าของร่างกายขาวอย่างเป็นทางการ ทุกส่วนไม่ว่าจะเป็น ข้อมือ ข้อเท้า หัวเข่า ซอกคอหอมกรุ่น ทุกสิ่งทุกอย่างเขาดอมดมมาจนหมดแล้ว มันทั้งหอมทั้งหวานจนแทบไม่อยากจะไปไหนไกล



อยากจะฟัดทั้งวันทั้งคืน กักขังเอาไว้แต่บนเตียง ทำให้หมดแรงจนไม่มีทางหนีไปไหนได้ นี่เขาหลงอีกฝ่ายมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งหลังจากกลับมาเกาหลี เพียงได้สัมผัส ได้มองตา ได้ชิดใกล้ ได้แนบชิดไปเสียทุกส่วน เขาแทบจะหาทางออกไม่เจออยู่แล้ว



ทุกครั้งที่มินฮยอนเผลอ แพทริคก็บดเบียดเข้าไปในช่องทางนั้นเสียทุกครั้ง และไปกระตุ้นจุดที่ทำให้รู้สึกเสียทุกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาเน้นย้ำมากไปจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง



"อ๊า! ช้า... ช้า... ครับ.. พี่แพท..."



"อย่าห้ามด้วยน้ำเสียงแบบนั้นจะได้ไหมคะ มันทำให้พี่ยิ่งมีอารมณ์นะคะ รู้ตัวไหมคนดี" สิ้นเสียงแหบพร่าที่กระซิบชิดใบหูขาวก็พลันสีระเรื่อ ร่างกายเริ่มมีชมพูเข้มจากแรงอารมณ์ ช่องทางภายในเผลอตอดรัดแน่นกว่าเดิม เนื่องจากเจ้าของร่างกายเขินจนอยากหนีไปจากตรงนี้



ร่างบางพยายามขยับตัวหนีอีกฝ่าย เพราะทนความเขินอายไม่ไหว



"จะไปไหนคะคนดี  พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรหนูเลยนะคะ" สายตาคมทอดมองด้วยความรักใคร่อย่างปิดไม่มิด ความเจ้าเล่ห์หลงใหลที่ถูกถ่ายทอดออกมา มินฮยอนเห็นทั้งหมด รับรู้ความหมายทั้งหมด แต่ความเขินที่มีเกินกว่าจะทนอยู่ตรงนี้ได้



"ปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ  ฮื้อ" เสียงหวานเอ่ยขอร้อง มือขาวยกมือปิดหน้าด้วยความเขินอาย



แต่ถึงจะปิดใบหน้าหวานได้ ใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อก็ปิดไม่มิดอยู่ดี ร่างสูงส่งเสียงหึในลำคอด้วยความพึงพอใจ เป็นอีกครั้งที่ร่างบางขยับตัวหนีแพทริค เขาตัดสินใจช้อนร่างบางให้ขึ้นมาอยู่บนตัก ทั้งๆ ที่อะไรยังคงเชื่อมประสานกัน ส่งผลให้ส่วนอุ่นร้อนเข้าไปลึกมากกว่าเดิม



"อื้อ!" มือขาวปิดปากตัวเองที่เผลอส่งเสียงร้องแปลกๆ ออกไป แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้บ่นอะไรออกไป



"อย่าคิดจะหนีพี่เลยนะคะหนู พี่ยอมอดทนมาเป็นสิบปีเพื่อให้หนูได้ใช้ชีวิตสงบสุข"



"ต่อจากนี้ไป ชีวิตของหนูจะมีแต่พี่ มีเพียงพี่แพทเพียงคนเดียวนะคะ"



ร่างสูงจับเอวคอดพลางสวนกระแทกขึ้นมาอย่างไม่ยั้งมือ เพื่อหวังว่าการกระทำดังกล่าวจะทำให้ฤทธิ์ยาคลายตัวลงได้บ้าง เสียงครางหวานยังคงระงมไปทั่วทั้งคืน อีกฝ่ายพยายามมือปิดปากอยู่หลายต่อหลายครั้ง จนเขาต้องเอ่ยห้ามออกไป



"อย่าปิดปากเลยนะคะคนดี พี่อยากได้ยินเสียงของหนู" มินฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิม ช่องทางด้านหลังตอดรัดแน่นหนักกว่าเก่าด้วยความเขินอาย ร่างสูงพึงพอใจกับปฏิกิริยาแบบนี้ ยิ่งทำก็ยิ่งน่ารัก



ร่างสูงตัดสินใจโหมสะโพกสอบรัวและแรงกว่าครั้งไหนๆ คนบนตักบิดเร่าด้วยความเขินอาย ร้อนรุ่ม รู้สึกดี ผสมปนเปกันไปหมด ส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำปริ่มออกมาจากแรงอารมณ์ มือหนาไม่รอช้า กอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายไว้ แล้วขยับให้เร็วขึ้นตามความเร็วของสะโพกของร่างหนา 



ร่างบางที่ถูกกระตุ้นทั้งสองรู้สึกหูอื้อ ตาลายกับสิ่งที่ได้รับ เสียงครางหวานยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งส่วนอ่อนไหวได้ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สาม ซึ่งต่างจากอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย มินฮยอนถูกจับพลิกคว่ำแล้วมือหนาจับเอวคอดไว้แน่น แรงสวนสะโพกครั้งนี้แรงจนร่างบางโยกไหวไปตามแรงที่ได้รับ ขาเตียงสั่นจนดังระงมไปทั่วห้องพักของโรงแรม และอีกฝ่ายก็ปลดปล่อยตามกันมาติดๆ 



ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกฝ่ายเองก็ถอนส่วนที่เชื่อมประสานกันออกมา มือหนาดึงถุงยางออกมาแล้วทิ้งลงถังขยะ เขาลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายของตนเอง ปล่อยให้มินฮยอนนอนพักผ่อนไปแบบนั้นก่อน


ทางกลับเด็กดี

SF Say My Name 2/7 Cut

"คุณคือ..." มินฮยอนถามเสียงสั่นๆ พลางกอดตัวเองไปด้วย

"ครับ พี่คือคู่หมั้นของหนูไงคะ หนูมินฮยอน" เสียงทุ้มต่ำตอบกลับไป

"อาบน้ำอุณหภูมิแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวไม่สบายแย่เลยค่ะ"

มินฮยอนมองร่างสูงที่น่าจะสูงมากกว่าตนเองไปสักหน่อย แววตาสงสัยและคำถามมากมายอยู่ในหัวของเขา มือขาวโอบกอดร่างกายของตนเองเอาไว้ด้วยชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ โดยที่ไม่ได้ถอดอะไรออกแม้แต่ชิ้นเดียว



“ไม่แปลกที่จะจำพี่ไม่ได้นะคะ เราเจอกันแค่สองสามวันเองค่ะ แล้วพี่ก็ไปอเมริกาแล้ว” ฮยอนบินยังคงเสียงใสต่อไป

ช่างเป็นการสนทนาระหว่างคนในห้องน้ำและคนหน้าประตูห้องน้ำ

ประหลาดสิ้นดี

“คุณออกไปเถอะครับ ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะคุยด้วยเท่าไหร่” เสียงหวานเอ่ยปากไล่ด้วยร่างกายอันสั่นเทา



“ไม่ค่ะคนดี พี่มาที่นี่เพื่อช่วยหนูนะคะ”



“มาค่ะ”



“รับรองว่าดี”



ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยความเชื่องช้า ราวกับว่าจะให้เวลาคู่หมั้นของเขาได้ทำใจสักหน่อย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ยาวนักมากนักก็ตาม



“ออกไปครับ ผมยังไม่อยากเจอคุณตอนนี้” เสียงหวานยังคงเอ่ยไล่ต่อไป ถึงแม้ว่าร่างกายตนเองจะเริ่มควบคุมไม่ได้แล้วก็ตาม



“ไม่ต้องอายนะคะ”



“ในนี้มีแค่หนูกับพี่”



“พี่จะช่วยให้หนูหายค่ะ”



“และแน่นอนว่าพี่จะไม่ทำอะไรหนูให้หนูต้องไม่พอใจนะคะ”



ร่างกายขาวยอมรับสัมผัสจากมือหนาที่เข้ามาถอดเสื้อผ้าของตนเองออกทีละชิ้น จนกระทั่งปราการสุดท้ายได้หลุดออกมา ริมฝีปากหนาเผยอลิ้นมาไล้เลียไปตามจุดต่างๆ บนร่างกายของคนตัวเล็กกว่า ด้วยฤทธิ์ยาที่อีกคนเผลอกินเข้าไปโดยไม่รู้ตัวนั้น ส่งผลให้ตอบสนองต่อการกระทำโดยไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด



มือหนาทั้งสองข้างวาดสัมผัสไปทั่วร่างบางเพื่อปลุกกระตุ้นอย่างเต็มที่ อีกฝ่ายสั่นระริกด้วยความกลัว น้ำตาเริ่มที่จะเอ่อล้นทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกเสียใจที่ไม่ระมัดระวังตัวเอง ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ ไหนจะเรื่องที่คู่หมั้นของเขาต้องมาช่วยแบบนี้อีก ซึ่งคนที่มาช่วยเหลือเขาคือคนที่ปฏิเสธมาตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินทางมาถึงเกาหลี



แต่กลับกลายเป็นคนเขาที่มาช่วย



ไม่ใช่แค่ครั้งนี้



ฮยอนบินเข้ามาช่วยมินฮยอนได้ทุกครั้ง ทุกเหตุการณ์ ราวกับว่าเขาคอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา



“ไม่ร้องไห้นะคะคนดี มันไม่ใช่ความผิดของหนูนะคะ ไม่เอา ไม่ร้องนะคะ” ฮยอนบินกระซิบปลอบขวัญไม่ห่าง โดยที่มือหนาลูบหัวเพื่อปลอบโยน ส่วนอีกข้างที่ว่างก็ลูบหลังเป็นการปลอบไปด้วย เพราะว่าอีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้งอแงอย่างหนัก



เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจให้เหตุการณ์มาอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาเองก็ตั้งใจที่จะไปช่วยแล้วแต่มันไม่ทันจริงๆ ตอนวิ่งตามมาก็เห็นคนที่จะมาปล้ำตัวจริงแล้วด้วย แต่ว่าเขาให้คนมาสกัดดาวรุ่งเสียก่อน แล้ววิ่งตามคู่หมั้นตนเองเข้าห้องมาติดๆ โชคยังดีที่อีกฝ่ายรีบจนลืมล็อคประตู



“แต่ว่าผม... ผม...” มินฮยอนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อย เขาไม่อยากจะบอกเลยว่าสภาพของอีกฝ่ายในตอนนี้น่ากินเอามากๆ ฮยอนบินได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้แล้วเลือกที่จะปลอบขวัญอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ



“ชู่ว! ไม่ร้องนะคะ พี่อยู่นี่แล้ว”



“ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง... คุณจะรังเกียจผม... ผมจะเป็นคนไม่ดี...”



โธ่... เด็กน้อยของผม...



การเป็นแบบนี้ไม่ใช่เด็กไม่ดีเลยนะครับ



ไม่เกี่ยวข้องกันเลย



“ฟังพี่ให้ดีนะครับ” คนหน้าหวานหันมามองตากันทันที แววตาจดจ่อกับคำพูดของอีกฝ่ายเต็มที่



“มันคืออารมณ์ส่วนนึงของหนูนะคะ ไม่ใช่ว่าหนูจะเป็นคนไม่ดีนะคะ พี่จะช่วยหนูเองนะคะ ฉะนั้นไม่ร้องไห้นะคะคนดี”



“จริงนะครับ...”



“จริงค่ะ”




“ครับ”




“พี่จะช่วยอย่างสุดความสามารถ และจะทำให้หนูเจ็บตัวน้อยที่สุดค่ะ” ว่าแล้วริมฝีปากหนาก็จู่โจมริมฝีปากเล็กทันที อีกฝ่ายร้องครางอื้ออึงในลำคอทันที ร่างกายตอบสนองอย่างไม่มีปิดบัง ความรู้สึกทั้งหลายได้หลุดออกไปจนหมดแล้ว เรียวขาขาวสั่นสะท้านต่อสัมผัสวาบวามที่ได้รับจากการถูกจู่โจมทั้งส่วนอ่อนไหวและช่องทางด้านหลัง



“อ๊า!!!” มินฮยอนร้องเสียงหลง ร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยแรงอารมณ์ ร่างกายที่เคยขาวตอนนี้แลดูเป็นสีชมพูเข้มจากแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย มือหนาโอบกระชับร่างอีกฝ่ายให้เข้ามากอดเขาใกล้กันกว่าเดิม ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจรดรินกันเท่านั้น



“ตรงนี้เหรอคะ ที่รู้สึกดี” ไม่ถามเปล่า มือหนายังคงสะกิดไปโดยจุดที่หนึ่งที่ทำให้ร่างกายมีการตอบสนองอย่างแรง แรงโอบกระชับนิ้วทั้งสามของมือหนาที่เหมือนจะกลืนกินเข้าไปนั้น เป็นสัญญาณบ่งบอกอย่างดีว่าอีกฝ่ายมีอารมณ์มากแค่ไหน



“อื้อ ฮื้อ” ฮยอนบินปลุกกระตุ้นอีกฝ่ายทุกทาง ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ไม่เว้นแม้แต่ริมฝีปากที่จูบไปทั่วร่างกายขาวจนตอนนี้มีแต่จุดแดงๆ ยังกับโดนยุงกัดไปทั่วทั้งร่างแล้วก็ไม่ปาน



ไม่นานเกินรอ ส่วนอ่อนไหวได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะเต็มมือหนาไปหมด ร่างบางหน้าขึ้นสีหนักกว่าเดิม เมื่อฮยอนบินยกมือขึ้นมาเลียรสชาติของมัน สายตาคมมองอย่างรักใคร่ และแสดงออกว่าหลงใหลอีกฝ่ายมากแค่ไหน



“อย่ากินเข้าไปนะครับคุณ” เสียงหวานเอ่ยทักท้วงทันที แต่เหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว



“ออกจะรสชาติดีนะคะ” เสียงทุ้มต่ำชมเหย้าอีกฝ่ายให้เขินหนักกว่าเดิม และมันก็ได้ผล เพราะอีกฝ่ายเขินจนแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่ก็ไปไหนได้ไม่เกินอ้อมกอดของเขา



ทั้งๆ ที่เพิ่งปลดปล่อยออกมาแท้ๆ แต่เหมือนว่าฤทธิ์ยาจะยังคงอยู่ ส่วนอ่อนไหวถึงได้ชูชันขึ้นมาอีกครั้ง



“จะพาผมไปไหนครับคุณ” มินฮยอนร้องเสียงหลง



“ไหนลองเรียกพี่แพทสิคะ”




“พี่... พี่แพท...” เสียงหวานเรียกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ช่างน่ารักน่าฟัดจนไม่อยากให้ลุกจากเตียงไปเลยจริงๆ




“พวกเราอยู่ในห้องน้ำกันมานานแล้ว เดี๋ยวหนาวนะคะ มาต่อในห้องดีกว่าค่ะ”




ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวโดยไม่ได้นึกรังเกียจอะไร ร่างบางได้แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก มือขาวพยายามห้ามปรามด้วยการดันให้ริมฝีปากของอีกฝ่ายออกมา มือหนาสอดเข้าช่องทางด้านหลังด้วยเจลที่แอบชโลมไว้ตอนที่อีกฝ่ายมัวแต่สนใจที่ปากของเขา



“อ๊ะ!” และได้ผลเพราะว่าร่างบางได้แต่บิดเร่าไปมา ขาเรียวยาวสั่นระริกจากแรงอารมณ์ แปลว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ต่อต้านเรื่องที่เขาจะใช้ปากแล้วสินะ ลิ้นหนาไล่เลี่ยไปทั่วส่วนอ่อนไหว พลางใช้ริมฝีปากขบเม้มส่วนปลายเบาๆ เป็นการกระตุ้น



ดูเหมือนการกระทำดังกล่าวจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่าง ช่องทางจีบนูนถึงได้รัดนิ้วทั้งสามของเขาแน่นถึงเพียงนี้ เล็บสั้นมนครูดไปตามช่องทางภายในเพื่อปลุกกระตุ้นให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ



“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า” เสียงหวานครางอย่างพึงพอใจ ส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำปริ่มเพิ่มมากขึ้น แปลว่าอีกฝ่ายใกล้ที่จะถึงจุดหมายแล้ว นิ้วทั้งสามของมือหนาจึงดึงเข้าออกด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นพอๆ กับปากของเขา ลิ้นหนาไล่ตวัดไปมาด้วยความเร็วสูง เรียกได้ว่าการใช้ลิ้นรัวแบบนี้คือการใช้ท่าแบบไล่กวาดทำความสะอาดปากตัวเอง แต่ถูกนำมาใช้ทำความสะอาดส่วนอ่อนไหวแทน ด้วยระดับความเร็วที่มากกว่ากันสิบเท่า



การถูกปลุกเร้าที่รุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว ทำให้การปลดปล่อยออกมานั้นมากกว่าครั้งแรกเป็นไหนๆ



“พี่แพท... อย่ากินครับ...” เสียงหวานเอ่ยห้ามปราม แต่เหมือนว่าอีกคนจะทำเหมือนหูทวนลมไม่ได้ยิน เพราะว่ากลืนไปจนหมด



“ทำไมคะ ก็ออกจะอร่อย” ไม่พูดเปล่า ลิ้นหนาไล่เลี่ยไปยังนิ้วที่สามที่เคยเข้าไปในช่องทางของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล



“พี่แพท ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”



“ทำไมเหรอคะ”



“มันสกปรกนะครับ”



“สำหรับหนูมิน ไม่ว่าอะไร พี่ก็ว่าน่ารัก อร่อย หวานไปทั้งตัวเลยค่ะ”



“นอนนะคะ เดี๋ยวพี่เอาผ้ามาเช็ดตัวให้”

To be Con Cut 3/7

OS หลังเลิกงาน.Con งานวันเกิด Special Daniel x Seong Wu Cut

แกร๊ก!



เมื่อปิดประตูได้แล้วแดเนียลก็ลงมือทันควันอย่างที่ตัวเองได้พูดไปจริงๆ ถึงแม้ว่าพี่ซองอูจะคออ่อนแต่ว่าปริมาณแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปก็ไม่ได้มีปริมาณเสียจนถึงขั้นต้องอาเจียนออกมา หน้าตาที่แดงก่ำ ดวงตาที่หวานเยิ้มในเวลานี้ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นเท่าตัว



"แดเนียลใจเย็นๆ นะ พี่ขอโทษ วันหลังพี่จะไม่กินขนาดนี้อีกแล..." เหมือนคำขอโทษของซองอูจะไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของคนรักเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากหนาดูดดึงและขบเม้มอย่างหิวกระหาย เขาสัมผัสได้จากรสจูบครั้งนี้ว่าอีกฝ่ายทั้งโกรธทั้งน้อยใจเขาเพียงไหน ตอนแรกเขาก็จะหลีกเลี่ยงแต่กลับยอมรับการลงโทษและสัมผัสนั้นแต่โดยดี อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงแรงทุบอกจากมือขาวนั้นไม่มีอีกแล้ว ถึงได้ผ่อนแรงดูดดึงของริมฝีปากลงบ้าง



การสนทนาไม่เกิดขึ้นอีกต่อไปเพราะมันถูกมันไปใช้ทำอย่างอื่นเสียหมดแล้วในเวลานี้ มือหนาฟอดเฟ้นไปทั่วร่างกายทั้งๆ ที่ยังเสื้อผ้าปกปิดอยู่ ยิ่งบดเบียดเข้ามาใกล้ก็ยิ่งร้อน



แดเนียลมักร้อนแรงเสมอหากเป็นเรื่องบนเตียง



ขาเรียวยาวของซองอูดันไปสัมผัสเข้ากับส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายเข้าก็ถึงกับสะดุ้งแล้วพยายามหนีออกห่าง แต่มีหรือที่แดเนียลจะปล่อยให้เป็นอย่างงั้น เขากับดึงคนรักให้เข้าไปกันเพื่อทำให้ร่างก่ายได้แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิมเสียอีก แอร์ปรับอากาศในห้องนอนของแดเนียลไม่ได้ช่วยทำให้เม็ดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากร่างกายของทั้งคู่ลดน้อยลงแม้แต่น้อย



ร่างสูงใช้ทั้งมือถอดกระดุมเสื้อและมือที่ว่างทั้งสองถอดกางเกงอีกฝ่ายออกอย่างเร่งรีบเพื่อหวังปลุกเร้าและได้สัมผัสกันมากขึ้นกว่าเดิม



"แดเนียล... พอก่อนนะ... พี่ขอโทษครับ... หายโกรธพี่เถอะนะ" ซองอูพยายามออดอ้อนให้อีกฝ่ายใจอ่อนแต่รอบนี้แดเนียลไม่มีทางยอมเด็ดขาด ถ้าไม่สั่งสอนเสียบ้างก็จะเป็นแบบเดิมอีก



"จำที่ผมพูดได้ใช่ไหมครับ"



'กลับถึงคอนโดเมื่อไหร่...ผมจะเล่นงานพี่จนกว่าจะสางเมาเลยอะ'



"ตอนนี้พี่ส่างเมาแล้วครับ หายโกรธพี่เถอะนะ"



"ไม่ครับ วันนี้วันศุกรด้วย"



"..."



"ผมจะทำโทษเพื่อไม่ให้พี่ทำผิดซ้ำอีกครับ"



จากบทรักที่แลดูอนุบาลก็กลายมาเป็นร้อนแรงเสียอย่างงั้น รสจูบที่แลกร้อนกันอย่างลามกดังก้องไปทั่วห้องนอน เสียงครางหวานดังมาตลอดทางโดยที่แดเนียลก็พึ่งพอใจที่คนรักของเขาเป็นเช่นนี้



!!!



นิ้วเรียวยาวที่ผ่านการชะโลมเจลมาแล้วพยายามดุนเข้าหาช่องทางที่ปิดอยู่ ซองอูพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็คิดได้ว่าตนเองนั้นทำผิดจึงยอมให้แดเนียลทำตามใจในเวลาต่อมา ร่างสูงจึงดูดดึงและขบกัดไปทั่วลำคอขาวและอกขาวเนียนให้เกิดรอยมากขึ้น ถึงจะไม่ใช่คนที่เป็นรอยแดงง่ายแต่มันก็แดงพอที่จะทำให้รู้ว่าไปทำอะไรกันมานั่นเอง



"ดีมากครับคนเก่ง" แดเนียลเอ่ยชมทันทีที่นิ้วเรียวยาวเข้าไปได้จนสุด แล้วเริ่มขยับทันทีเพื่อควานหาอะไรบางอย่างที่จะทำให้คนรักของตนเองมีความสุขจนลืมเรื่องราวต่างๆ ไปเลย



"อ๊า! แด... แดเนียล... หยุดก่อน... อ๊ะ!" ซองอูครางอ่อนอย่างไร้เรียวแรงทันที ริมฝีปากหนายกยิ้มกว้างกลับมาแล้วยังคงบดเบียดต่อไปแต่ค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม  เพื่อให้ร่างกายของซองอูเริ่มชินและปรับตัวได้นั่นเอง



"อื้อ! อ๊ะ... ตรงนั้น อ๊า" ซองอูเริ่มเสียงหลงทันทีที่ส่วนแข็งร้อนเข้ามาจนสุดภายในคราวเดียวราวกับจะลงโทษจริงๆ



"จำไว้นะครับว่า อย่ากินเหล้าเยอะ" ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยเล่า มันเข้ามาลึกนะเว้ย ไอ้แดเนียลลล



"อ๊า! อ๊ะ อ๊า"



"ไปไหนต้องบอกผมก่อนครับ"



"ฮื้อออ"



"และที่สำคัญคืออย่าทำให้ผมเป็นห่วงครับ" ทำเกินไปแล้วนะ คัง แดเนียล คนใจร้าย ได้แต่ด่าในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปอะ แงงง



ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นของซองอูก็ปลดปล่อยออกมาเพราะว่าถูกกระตุ้นจากเด็กที่กำลังลงโทษเขาอย่างที่ไม่คิดจะปราณีกันเลย ตามมาด้วยเจ้าตัวที่ปล่อยตามมาติดๆ



"พี่ซองอูครับ ผมมีของมาให้เลือกครับ" แดเนียลถามด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ



"เลือกอะไร..." ซองอูตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้งออกไป



"ระหว่างหางแมวที่ผมจะเอามาใส่เพิ่ม หรือว่าแส้ดีครับ"



ไม่อยากจะบอกว่าขอเลือกแบบโดยไม่ต้องคิดเลยนะ!!!



"หางแมว!!!"




ทางกลับเด็กดี

OS หลังเลิกงาน.Con งานวันเกิด Hyubin x Minhyun Cut

มัสแตงคันโปรดขับออกมาจากโรงแรมอย่างเชื่องช้า บรรยากาศเป็นไปแบบเดิมคือพี่มินฮยอนยังชวนคุยตลอดเวลา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขามีความคิดแบบไหนกันแน่ในตอนนี้ที่มองร่างกายขาว ผิวเนียนนุ่มที่น่าสัมผัส ริมฝีปาก ต้นคอระหง เอวคอด สะโพกพายนั่นอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากสัมผัส.....



"เดี๋ยวพี่มินฮยอนไปอาบน้ำก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวผมอาบต่อ" ฮยอนบินบอกพลางเดินเข้าห้องนอนตัวเองไป



"ครับผม"



มินฮยอนว่าง่ายไม่เคยเปลี่ยน



และที่สำคัญคือไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของฮยอนบินแม้แต่นิดเดียว



ร่างบางทำกิจวัตรประจำวันทั่วๆ ไปเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่เข้ามาอาบน้ำในอ่างด้วยกัน ด้วยความที่ขนาดของอ่างใหญ่พอที่คนเกือบหกคนจะเข้ามานั่งเล่นได้ ทำให้มินฮยอนเขยิบตัวหนีอัตโนมัติแต่ทว่าถูกมือหนาคว้าเอาไว้เสียก่อน



"จะไปไหนครับพี่ หื้ม" ร่างสูงถามเสียงกระเส่าเย้าแหย่เครือลมหายใจ



"พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว จะไปเช็ดตัว" มินฮยอนรีบตอบจนแทบจะฟังไม่ทันแต่ทว่ามือหนาก็คว้าร่างบางให้มานั่งบนตักของตนเองเสียแล้ว เขาไม่ยอมให้คนตรงหน้าหนีหายไปไหนได้ด้วยการกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก อีกฝ่ายได้แต่เงียบเป็นคำตอบ ไม่พูดไม่จาทั้งๆ ที่หูแดงหน้าแดงหมดแล้ว



"พี่มินฮยอนครับ" ร่างสูงไม่ยอมแพ้ยังคงเรียกชื่อคนรักซ้ำๆ แล้วขบกัดใบหูอย่างเย้าแหย่ตลอดเวลา



"อย่าเพิ่งเรียกกันตอนนี้ ฮื้อ" ไม่พูดเปล่ายังเอามือขาวมาปิดใบหน้าของตัวเองด้วย แต่ว่าคนรักของเขาจะรู้ไหมว่ามือขาวเล็กๆ นั่นอาจจะซ่อนใบหน้าเขินอายที่แสนน่ารักไว้ได้ แต่มันไม่สามารถซ่อนหูแดงๆ นั่นได้เลยแม้แต่น้อย



หมับ!



"ฮยอนบิน ปล่อยพี่นะ" มินฮยอนเริ่มต่อต้านเสียงหลงทันทีที่ถูกมือหนาจับส่วนล่างของตนเอาไว้ โดยที่มือหนายังคงรูดรั้งส่วนปลายหยอกล้ออยู่แบบนั้น



"ให้ผมปล่อยอะไรเหรอครับพี่" ร่างสูงตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจกลับมา และอีกฝ่ายก็มีท่าทีเขินอายอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งมินฮยอนเขินมากเท่าไหร่ ฮยอนบินก็ยิ่งแกล้งสัมผัสมากขึ้นไปอีก มือหนาที่ว่างอีกข้างเริ่มบดวนที่สะโพกอย่างใจเย็น



"ฮยอนบินอ่า พี่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ พี่ขอพักผ่อนนะ" มินฮยอนบอกพลางหันหน้าไปมองด้วยสายออดอ้อน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าการขอร้องด้วยสีหน้าแดงก่ำแบบนั้นมันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ชายหนุ่มเป็นอย่างดี




"พี่มินฮยอนไม่ต้องทำอะไรเลยครับ แค่นั่งบนตักผมเฉยๆ ก็พอแล้วครับ"




งั้นก็หยุดขยำก้นก่อนสิเฟ้ย!!!!!




ถ้ามือยังจะขยำกันไม่หยุดขนาดนี้นะ




ใครมันจะนั่งเฉยๆ ได้วะ




มินฮยอนได้แต่ส่งสายตาด่าตอบกลับด้วยคับแค้นใจ อีกฝ่ายรู้ดีว่าเขากำลังทำให้คนตัวเล็กไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้คิดที่จะหยุดกิจกรรมนี้ลงเลยแม้แต่น้อย นิ้วเรียวยาวเริ่มเข้าไปสำรวจด้านในเสียแล้ว เขาเคยมีอะไรกับพี่มินฮยอนมาบ่อยครั้ง มันทำให้เขารู้ทันทีว่าจะต้องกระตุ้นส่วนที่ไวต่อความรู้สึกเพื่อให้อีกฝ่ายสนใจเขา และยอมรับที่จะให้เขาสัมผัสมากกว่านี้



"เห็นไหมว่าตรงนี้ของพี่สกปรก"



"ตรงนี้ก็ยังต้องทำความสะอาดนะครับ"



"ตรงนี้แลดูจะไม่ทำความสะอาดนะครับ"



ร่างสูงพูดแหย่คนด้านบนโดนที่ขบกัดไปทั่วร่างราวกับจะสำรวจร่างกายของคนรักทุกซอกทุกมุม การถูกปลุกกระตุ้นทั้งจากริมฝีปากหนาและมือหนาสร้างความเสียวกระสันให้กับมินฮยอนจนเข้าเองก็เริ่มจะเข้าไฟกามอารมณ์มาไม่ต่างจากฮยอนบินเสียแล้ว คนตัวเล็กเผลอขยับสะโพกตามและกระตุกรัดนิ้วทั้งสามที่พยายามปลุกเร้าอย่างไม่คิดจะปราณีกันแม้แต่นิดเดียว



"อ๊ะ!" มินฮยอนร้องเสียงหลงทันทีที่รู้สึกถึงส่วนแข็งร้อนกำลังพยายามเข้ามาหาช่องทางที่ถูกให้เตรียมพร้อมมาเมื่อสักครู่นี้



"ผมชอบเสียงของพี่ครับ" ฮยอนบินเอ่ยชมคนตรงหน้าเพื่อที่คนรักจะได้ร้องเสียงหวานๆ ให้เขาฟังบ่อยๆ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเอาแต่เงียบเพราะความเขินอาย



"ม... มัน... มันใช่เรื่องที่จะมาชมกันไหม" มินฮยอนพยายามส่งเสียงเถียงออกมาด้วยความลำบากยิ่งนัก



"เสียงของพี่เพราะนี่ครับ ผมก็อยากฟังตลอดอะแต่พี่ชอบเงียบอะ ไม่ต้องเขินหรอกนะครับ มีแค่ผมคนเดียวที่ได้ฟัง"



"จะให้คิดแบบ... อ๊า! นั่นได้ยังไง... อ๊า! " ให้ตายสิเจ้าเด็กนี่ ช่วยผ่อนแรงลงก่อนที่กำลังคุยได้ไหม แบบนั้นมันคุยไม่สะดวก



"อะไรนะครับ พอดีผมไม่ค่อยได้ยินเลยครับ" ไม่ถามเปล่าเจ้าตัวพยายามเขยิบร่างกายเข้ามาใกล้ส่งผลให้ส่วนแข็งร้อนนั่นเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิมเสียอีก



"อ๊า! ฮยอนบิน เจ้าเด็กนี่!"



อีกฝ่ายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเข้ามาสำรวจความชุ่มช้ำของริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนที่ล่อตาล่อใจเขามานานแล้วแต่เขาพยายามใจเย็นไม่ไปสัมผัสมันมากนัก เพราะยิ่งสัมผัสมันก็ยิ่งทำให้ต่างฝ่ายต่างปลุกไฟให้ลุกโหมกระหน่ำมากขึ้นเท่านั้น



และดูท่าว่าฮยอนบินจะไม่ยอมผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นร่างบางครางอ่อนอย่างไร้เรียวแรง เขาก็ยิ่งเข้าไปบดเบียดจุดอ่อนไหวซ้ำๆ แล้วกลับจะกลั่นแกล้งกัน น้ำสีขาวข้นทั้งของใหม่และของเก่าปะปนไปทั่วอางอาบน้ำโดยที่ละลายหายไปกับสายน้ำเสียแล้วในเวลานี้



จู่ๆ ฮยอนบินก็ลุกขึ้นเสียอย่างงั้น ทำให้ขาเรียวยาวต้องรีบเกาะไว้อัตโนมัติรวมถึงมือขาวทั้งสองข้างเพราะว่ากลัวจะตกนั่นเอง ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนที่จะไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาให้อีกฝ่ายเพื่อพาไปที่เตียงของพวกเขา ส่งผลให้มินฮยอนส่งสายตาเชิงคำถามมาให้และก็ได้รับคำตอบที่ไม่น่าไว้ใจต่อมา



"ผมว่าอยู่ในห้องน้ำนานๆ เดี๋ยวพี่จะเป็นหวัดครับ"



"..."



"สู้ไปอยู่บนเตียงของเรากันดีกว่าครับ"



"หาาาาา นี่มันสามรอบแล้วนะ! ฮยอนบินว้อยยยย"



ทางกลับเด็กดี

หน้าสารบัญดินแดนสนธยา

รวบรวมลิ้งค์แล้วเรียงตามที่เขียนไว้ให้แล้วค่ะ สามารถเลื่อนหาลิ้งค์ได้ตามตรงการนะคะ

1.Top Secret The Serise "Rare Omega" [Omegaverse]

2.คลังฟิค Lovely OS/SF Hyunbin x Minhyun

3.คลังฟิคการ์ตูนจิ้นวาย & การ์ตูนวาย

สารบัญเว็บไซต์อัพเดทนิยาย

1.สารบัญรวมนิยายของเว็บไซต์ Dek-D

2.สารบัญรวมนิยายของเว็บไซต์ธัญวลัย 

3.สารบัญรวมนิยายของเว็บไซต์ Fictionlog  

4.สารบัญรวมนิยายของเว็บไซต์ ReadAWrite 

5.สารบัญรวม E-book เว็บไซต์ Meb

หมายเหตุ ช่องทางโดเนทค่าขนมแฟนฟิค

Link:ช่องทางการโดเนทค่าขนม

SF 5/5 อินคิวบัส cut

ร่างบางถอดเสื้อผ้าของตนเองออกมาอาบน้ำในห้องน้ำดั่งเช่นทุกวัน ร่างอรชรอ้อนแอ้น เรียวขาสวยได้รูป สะโพกผาย ใบหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากเล็กรูปกระจับ ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่ามองไปเสียทุกสัดส่วน คนตัวเล็กได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น คิดไม่ตกเรื่องที่จอมมารจะโดนโค่นบัลลังค์เพราะตนเอง



แกร๊ก!



จอมมารเดินเข้าห้องน้ำมาเพื่อหยิบนาฬิกาที่ตนเองลืมไว้ เจ้าตัวไม่ได้สังเกตว่าอินคิวบัสน้อยอาบน้ำอยู่ภายในห้อง สายตาคมหันไปมองร่างบางด้วยหน้าตาตื่น เพราะว่าเขาแทบจะไม่เคยเข้ามาในห้องน้ำตอนที่อีกฝ่ายอาบอยู่เลย



ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบากที่สุด



ทำไมถึงหุ่นน่ากินขนาดนี้นะ มินฮยอน



"เราขอโทษ ไม่คิดว่าเจ้าจะอาบน้ำอยู่ ข้าเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อค" จอมมารเอ่ยบอกไป



"ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ลืมล็อคประตู"



"เราเข้ามาหยิบนาฬิกา เราไปก่อนนะ" ร่างสูงบอกพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องน้ำ



หมับ!



มือขาวคว้าข้อมือหนาเอาไว้เสียอย่างงั้น สร้างความสงสัยให้กับจอมมารเป็นอย่างมาก สายตาคมหันมามองร่างบางที่มีฟองสบู่คลุมไปทั่วร่างกายด้วยความมึนงงว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แค่ทุกวันนี้เขาอดทนมากพอที่จะไม่แตะต้องร่างกายนั่นแล้ว มาทำแบบนี้มันยิ่งลำบากในการอดทนนะ



"ทำไมจอมมารถึงไม่บอกผมครับ ว่าท่านจะโดนโค่นบัลลังค์เพราะผม" มินฮยอนถามออกไปด้วยความสงสัย



หมายความว่ายังไง แปลว่ามินฮยอนได้ยินงั้นหรือ



"เจ้าอาบน้ำนะ อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาคุยกันนะ" จอมมารบอกพลางพยายามแกะมือขาวออก



"เพราะข้าทำให้ท่านจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างใช่ไหม เพราะความไม่ปกติของข้าใช่ไหม ทำไมท่านถึงไม่ยอมบอกข้า ฮึก...ท่านจะปิดข้าอีกนานแค่ไหน" อินคิวบัสพูดด้วยความน้อยใจจนเริ่มสะอึกสะอื้น



ให้ตายสิ! มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ



ร่างสูงย่อตัวลงนั่งเพื่อปลอบโยนเนื้อคู่ของตนเองตรงหน้า มือหนาเอื้อมมาเกลี่ยน้ำตาออกจากหางตาคู่สวยอย่างแผ่วเบา เขาแทบอยากจะบอกว่าเสียสมาธิอย่างมากและสติของเขากำลังจะกระเจิง สภาพแบบนี้ดูน่ารังแกมากกว่าน่าสงสารเสียอีก



ไม่ได้! เป็นจอมมารก็ต้องรู้จักหักห้ามใจ



"ไม่ใช่แบบนั้นนะมินฮยอน เราไม่เคยคิดแบบนั้นนะ"



"แล้วแบบไหนล่ะครับ... ฮึก...ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นแบบนี้แต่ท่านจอมมารยังยอมรับได้และแต่งงานด้วย ผมพยายามทำงานตามตำแหน่งของราชินีทั้งหมด ถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อยมากก็ตาม ผมพยายามเรียนรู้การทำอาหารและการดูแลท่านมาตลอด แต่เหมือนว่ามันทำให้ท่านยิ่งลำบาก ผมขอโทษครับ"



เขาเป็นอินคิวบัสที่ไม่ได้เรื่อง และไม่คู่ควรกับจอมมารแต่แรก



"ชู่ว ไม่ร้องนะครับ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ แต่ว่าเจ้าพร้อมที่จะเป็นภรรยาของเราทั้งร่างกายและจิตใจแล้วเหรอ เจ้ารู้ไหมว่าตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบปีที่ผ่านมา เราพยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำอะไรกับร่างกายของเจ้า ถึงแม้ว่าบางครั้งจะมีกอดมีหอมบ้างก็ตามที"



ข้าพยายามอดทนถึงที่สุดแล้วนะ อินคิวบัสน้อย



ใครกันที่บอกว่าการรักกันและให้เกียรติกันเป็นเรื่องที่ดี หากแต่รักกันมากเกินไปก็ส่งผลเสียได้เหมือนกัน



"เรากลัวว่าเจ้าจะหนีเราไปตลอดกาล เรากลัวว่าเจ้าจะเกลียดเรา เรากลัวไปหมดเลย มินฮยอน" แววตาคมมีท่าทีสับสนยิ่งนัก ความรู้สึกผสมปนเปไปหมดทุกอย่าง หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่สายตาคู่นี้ไม่เคยโกหกมินฮยอน   ฮยอนบินหลงรักและให้เกียรติอีกฝ่ายมาก



"ผมไม่เคยเคยรังเกียจครับ ไม่เคยเลยสักนิดเดียว ผมรักท่านจอมมาร ที่ผมบินหนีเพราะว่าผมเขินและทำตัวไม่ถูกมากกว่าครับ ส่วนที่ผมบินหนีกลับปราสาทตัวเองไป...ผมเองก็ไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้ตัวอีกทีก็กลับปราสาทตัวเองไปแล้ว" อินคิวบัสตัดสินใจสารภาพตามตรงกับจอมมาร



"..."



"น้องมินฮยอนรักท่านพี่ฮยอนบินมากนะครับ"



"เมื่อกี้เจ้าเรียกเราว่าอะไรนะ!" ฮยอนบินหันหน้าไปมองคนตัวเล็กกว่าด้วยท่าทีตกใจอยู่ไม่น้อย ที่จู่ๆ อินคิวบัสน้อยก็เรียกเขาในแบบที่เขาอยากให้เรียกมาตลอดเกือบสิบปี



"ท่านพี่ฮยอนบิน"



"ให้ตายเถอะมินฮยอน ถ้าพี่ทำเรื่องผิดกับน้องมินฮยอนมากๆ น้องจะให้อภัยพี่ไหมครับ" จอมมารถาม



ด้วยสายตาที่สื่อความหมายและความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายอย่างปิดไม่มิด



"น้อง... น้องมินฮยอนจะให้อภัยครับ..." ริมฝีปากเล็กตอบกลับมาเสียงสั่น



ร่างสูงไม่รอช้า ริมฝีปากหนาเข้าจู่โจมริมฝีปากเล็กทันที มือหนาประคองใบหน้าเรียวด้วยความทะนุถนอม ลิ้นหนาค่อยๆ แตะที่ริมฝีปากเล็กเพื่อขออนุญาตเข้าไปสำรวจโพล่งปากเล็กอย่างซุกซน จากจูบอนุบาลกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนดั่งไฟลน



ทั้งที่ร่างสูงยังคงนั่งอยู่นอกอ่างอาบน้ำและร่างบางยังคงอยู่ในอ่าง ถึงแม้ว่าจะมีอ่างอาบน้ำกั้นอยู่แต่ความสูงของทั้งคู่ก็ทำให้การโค้งตัวเพื่อรับรสจูบกันและกันนั้นไม่ได้เป็นอุปสรรค มือหนาถอดเสื้อผ้าของตนเองอย่างเร่งรีบโดยที่ปากยังคงทำหน้าสำรวจโพร่งปากเล็กไปทั่วราวกับจะเรียนรู้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายมีอะไรอยู่บ้าง



"ต่อไปนี้เราจะแทนตัวเองว่าพี่ควอน แล้วอยากให้มินฮยอนเรียกเราแบบนั้นต่อไปด้วย และเราจะเรียกว่าน้องฮวัง เพราะว่าเราไม่สามารถเอ่ยนามที่แท้จริงต่อหน้าสาธารณะชนได้ แต่เราสามารถเรียกน้องมินฮยอนในตอนนี้ได้ พี่รักเจ้า น้องมินฮยอน" คำสารภาพที่อ่อนหวานปานน้ำผึ้งถูกถ่ายทอดออกมาจากริมฝีปากหนาทันทีที่ผละออกจากกัน ร่าสูงลุกขึ้นมานั่งในอ่างอาบน้ำที่มีขนาดใหญ่สักราวสิบคนนั่งก็ยังได้



"พี่ฮยอนบินเข้ามาทำไมครับ" อินคิวบัสเอียงคอด้วยความสงสัย



"มินฮยอน มาบอกให้พี่หยุดตอนนี้มันไม่ทันแล้วนะครับ พี่สติกระเจิงตั้งแต่เราเรียกพี่ว่าท่านพี่ฮยอนบินแล้ว"



มือหนาดึงมือขาวให้มานั่งอยู่ใกล้กัน ความกว้างในอ่างอาบน้ำยิ่งแลดูกว้างมากขึ้นไปอีก เมื่อร่างสูงและร่างบางมากอดแนบชิดกันอยู่แบบนี้ มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายขาวอย่างที่อยากทำมาตลอด อีกฝ่ายสั่นสะท้านทันทีกับสัมผัสที่ได้รับเพราะไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าตนเองจะเป็นอินคิวบัส 



แต่เพราะปัญหาทางด้านร่างกายถึงได้ไม่เคยออกไปร่วมหลับนอนกับสาวๆ ดั่งเช่นญาติพี่น้องคนอื่น
สำหรับคนอื่นอาจจะไม่พึอพอใจที่เป็นอินคิวบัสแต่กลับไม่มีประสบการณ์ทางเพศ แต่สำหรับจอมมารแล้วเขามองว่าน่ารักเสียมากกว่า ต้องขอบคุณความไม่ปกติของร่างกายบางที่ทำให้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองร่างกายที่สวยงามมากขนาดนี้ ยิ่งความไม่ประสีประสา ความสั่นไหวด้วยความตระหนกแบบนี้ 



ยิ่งกระตุ้นความอยากครอบครองของจอมมารมากขึ้นเป็นทวีคูณ
ริมฝีปากหนาพยายามสูดดมศรีษะที่หอมสะอาดของอีกฝ่ายเพื่อบรรเทาอาการที่อยากจะครอบครองอีกฝ่ายด้วยความรุนแรงเอาไว้ พยายามสกัดกั้นไม่ให้ตัวเองรังแกคนตรงหน้ามากจนเกินไป และกลายเป็นว่าอีกฝ่ายกลัวจนไม่กล้ามีอะไรกับเขาอีก



"พี่ฮยอนบิน... พอก่อนแค่นี้ได้ไหมครับ... ผมเขิน..." มินฮยอนพยายามเอ่ยปากห้ามอย่างยากลำบาก แม้ว่าตนเองจะมัวเมาไปกับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ว่าความเขินอายที่มีนั้นมันมากเสียกว่าความต้องการทางเพศของตนเอง



"ไม่ได้หรอกครับ น้องมินฮยอนน่ารักขนาดนี้" สายตาคมมองร่างกายตรงหน้าทะลุฟองสบู่อย่างจาบจ้วงไปเสียทุกสัดส่วน ราวกับจะกลืนกินให้หมดทั้งตัว



"..."



"แล้วก็อีกอย่างหนึ่งนะครับ น้องมินฮยอนอย่าห้ามพี่ด้วยน้ำเสียงแบบนั้นอีกครับ" มือหนาดึงคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นมาตักตัวเองพลางอธิบายไปด้วย และมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ปัดป่ายไปทั่วร่างกายที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ที่เริ่มปะปรายแล้ว



"ทำไมล่ะครับ" แววตาราวกับลูกกวางน้อยเอียงคอถามด้วยความสงสัย ท่าทางที่น่ารักแบบนี้ยิ่งทำให้เลือดในกายของจอมมารเดือดพล่านมากยิ่งขึ้น ความพยายามที่จะใจเย็นเริ่มหดหายไปทีละนิด



"เพราะว่าห้ามด้วยน้ำเสียงแบบนั้น มันยิ่งทำให้พี่อยากกอดมินฮยอนมากขึ้น" พูดจบริมฝีปากหนาก็ครอบครองเม็ดทับทิมที่อยู่บนอีกฝ่ายทันที



ถึงแม้ว่าจอมมารจะไม่ได้กกกอดปีศาจมามากมายนัก แต่เขาก็มีประสบการณ์มากพอสมควรที่จะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขได้ไม่ยาก ลิ้นหนาไล่เลียและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ และไม่ลืมที่จะหันมาครอบครองเม็ดทับทิมที่อยู่อีกข้างของร่างบาง 



ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกเพราะจอมมารเกรงว่าอีกฝ่ายจะเขินอายจนไม่อยากให้เขาสัมผัสร่างกายนี้อีก ซึ่งมันจะเป็นการทำลายความหอมหวานนี้ลงเสียเปล่าๆ


"อ๊ะ!!!!!" อินคิวบัสน้อยร้องอย่างตื่นตระหนกทันทีที่มือหนาบังเอิญจับหางของอีกฝ่าย
หางถือเป็นส่วนอ่อนไหวของซัคคิวบัสฉันท์ใด ก็ย่อมเป็นส่วนอ่อนไหวของอินคิวบัสฉันท์นั้น ยิ่งผู้ที่ได้ร่วมรักกับปีศาจประเภทนี้ด้วยการจับหางของอีกฝ่าย จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นและส่งเสียงที่อีกฝ่ายอยากได้ยินมาตลอดออกมา และอาการสั่นสะท้านที่ตอบรับและเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั้นมาสัมผัสหางมากขึ้น



ร่างสูงสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกตินั่นทันที เขาเคยอ่านในตำราเรียนมานักต่อนักแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงมาก่อน บางทีตำนานก็เป็นเรื่องจริงสินะ



"ชอบให้จับหางเหรอครับ" ร่างสูงกระซิบถามเสียงกระเส้า



"ฮื้อ อย่าจับหางผม" มินฮยอนร้องบอกอย่างไร้เรียวแรงต้านทาน



ยิ่งเห็นท่าทีที่อ่อนแรงแบบนั้น จอมมารกับยิ่งจับหางของอินคิวบัสน้อยด้วยความนุ่มนวลมากขึ้น ทั้งการจู่โจมจากด้านบนทั้งการจับหางอีกทั้งมือที่ว่างยังคงฟอดเฟ้นไปทั่วร่างกาย ช่างเป็นการปลุกเร้าที่แทบจะหลอมละลายอินคิวบัสน้อยเสียก็ไม่ปาน



มือหนาจับร่างบางให้มานั่งตักอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ทำให้อีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงส่วนอุ่นร้อนของจอมมารได้ทันทีว่ามันร้อนกว่าร่างกายของตนเองมากนัก อุณหภูมิในร่างกายเขากลายเป็นเย็นเฉียบไปในทันทีที่สัมผัสเข้ากับร่างกายของจอมมาร



"ฮื้อ ทำไมร้อนขนาดนี้ครับ" มินฮยอนเอ่ยถามออกมาด้วยความเขินอาย แต่ยิ่งอีกฝ่ายมีท่าทีเขินอายมากเท่าไหร่ ฮยอนบินก็ยิ่งเย้าแหย่มากขึ้นเท่านั้น



"ร้อนสิครับ ก็น้องทำพี่มีอารมณ์ขนาดนี้น่ะ หื้ม" ริมฝีปากหนาตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่แสนจะทรงเสน่ห์ จอมมารมีเสน่ห์แต่ก่อนมากมายแค่ไหน ปัจจุบันมันก็คงยังเป็นเช่นนั้นไม่เคยเปลี่ยน และดูท่าทีจะมากกว่าแต่ก่อนเสียด้วยซ้ำ



"อ๊ะ!"



เมื่อนิ้วแรกค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ปิดอยู่อย่างแผ่วเบา อีกฝ่ายก็ส่งเสียงร้องออกมาทันที ท่าทีสั่นเทิ้มแบบนี้ยิ่งกระตุ้นจอมมารมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า เมื่ออีกฝ่ายจะเริ่มถอยหนีเขา ทำให้ริมฝีปากหนาตัดสินใจครอบครองริมฝีปากเล็กอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ



"อื้อ!"



"ชู่ว นิดเดียวนะครับคนดีของพี่"



เขารู้สึกเหมือนจะตายคาอกอีกฝ่ายก็ไม่ปาน ขนาดนิ้วเดียวยังขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายเขาไม่ตายไปแล้วหรือ นี่สินะ! ที่จอมมารพยายามอดทนมาตลอด เขาสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นเฝ้าอดทนมาตลอดได้อย่างไร



"ผมเจ็บอะ ฮึก!" คนบนตักเริ่มงอแง



"นิดเดียวนะครับคนดี ไม่ร้องไห้นะครับ" ฮยอนบินบอกพลางจูบปลอบอีกฝ่ายไม่ห่าง โดยที่นิ้วของเขายังคงควานหาบางสิ่งบางอย่างต่อไป และเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วตามอารมณ์ที่เริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจอมมารจะพยายามใจเย็นมากแล้วก็ตาม แต่จะโทษจอมมารฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ อินคิวบัสเองก็มีส่วนผิดในครั้งนี้อยู่เหมือนกันที่มีปฏิกิริยากับหางนั่น



เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้นมือของจอมมารยังไม่คิดที่จะปล่อยหางเรียวยาวสวยนี้ลงจากมือเลยแม้แต่วินาทีเดียว ช่องทางปิดแน่นมีการตอดรัดนิ้วทั้งสามแน่นเหมือนจะไม่อยากแยกจากไปไหน เขาคิดว่าร่างกายของอีกฝ่ายน่าจะพร้อมแล้ว โดนปลุกเร้าทุกทางขนาดนี้



"ฮึก! ผมเจ็บมากเลยครับ" อินคิวบัสบอกด้วยน้ำตานองหน้าหนักกว่าเดิม เมื่อช่องทางที่ถูกเตรียมพร้อมนั่นมีส่วนแข็งร้อนที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วทั้งสามมากนัก จอมมารไม่ได้ตอบอะไรออกไปได้แต่พรมจูบปลอบทั่วไปหน้าอย่างอ่อนโยน มือหนายังคงจับและเริ่มรูดรั้งไปมากับหางเรียวสวยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ



"อ๊ะ!!!" ร่างบางสั่นสะท้านหนักกว่าเดิมที่โดนปลุกเร้ามากมายขนาดนี้ ความเจ็บก่อนหน้านี้ถูกทำให้ลืมเลือนไปจนหมดสิ้น แทบที่ด้วยความวาบวามแทนเสีย



"ไม่ร้องนะครับคนดีของพี่" จอมมารยังคงปลอบขวัญอินคิวบัสเช่นเดิม เขาพยายามค่อยๆ เป็นค่อยๆไปเพื่อให้อีกฝ่ายตื่นตระหนกมากหนักซึ่งแตกต่างจากอารมณ์ตัวเองที่พุ่งสูงมากขึ้นทุกขณะ



"เหลืออีกเยอะไหมครับ พี่ฮยอนบิน" มินฮยอนตัดสินใจถามออกไปด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดมากจนแทบขาดใจแต่ก็ไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายมีอาการน้อยใจ อดทน หรือผิดหวังกับเขาอีกแล้ว เจ้าตัวรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำตัวแบบนี้มันยิ่งน่ารักขึ้นกว่าเดิม สายตากลมโตมองลงมาเพื่อดูร่างกายที่รองรับอีกฝ่ายมายังไม่ถึงครึ่ง



"ผมว่าเข้ามาไม่ได้หรอกครับ เหลือเยอะขนาดนี้"



"..."



"ผมไม่ไหวแน่ๆ เลยครับ เข้ามาแค่นี้ก็เหมือนจะตายแล้วครับ"



"..."



"พี่ฮยอนบินเอาออกก่อนได้ไหมครับ"



"..."



มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อเขามีอารมณ์มากถึงขนาดนี้แล้ว



"นะครับ พี่ฮยอนบิน ท่านพี่ฮยอนบินครับ" ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามค่อยๆ เข้าไปในช่องทางสีสดแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขอร้องด้วยท่าทีสั่นเทิ้ม แววตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ร่างกายขาวที่เริ่มมีสีชมพูเพราะเลือดสูบฉีด



เขาตัดสินใจจูบอย่างหนักหน่วงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจอีกครั้ง ลิ้นหนาควานหาความหวานไปทั่วโพร่งปากเล็บและสบฟันทุกซี่อย่างแผ่วเบา พร้อมกับค่อยๆ ขยับส่วนแข็งร้อนของตนเองให้เข้าไปช่องทางสีสดที่โอบรัดส่วนแข็งขืนของเขาเอาไว้อยู่จนสุด



"อื้อ!!!" มินฮยอนร้องเสียงหลงทันทีที่ส่วนนั้นเข้ามาจนสุด ร่างสูงพยายามเข้าออกอย่างใจเย็นสวนทางกลับอารมณ์ที่พุ่งสูงจนไม่สามารถประเมินค่าได้แล้วว่ามันมากมายแค่ไหน ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะตนเองไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์เลยหลายสิบปีนับตั้งแต่เริ่มรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเนื้อคู่ 



แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นเพราะมินฮยอนต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา ท่าทาง รวมถึงนิสัยของอีกฝ่ายมันก็ดึงดูดจอมมารผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาไปเสียทุกอย่างจนถอนตัวไม่ขึ้น
จากความแผ่วเบาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ 



ยิ่งอีกฝ่ายมีการตอบสนองต่อจอมมารมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งปรนเปรอให้กับคนบนตักมากขึ้นเท่านั้น สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าอาจทำให้เมื่อยล้าหรือแรงลดน้อยลงแต่ขอบอกเลยว่าจอมมารอย่างเขานั้นแข็งแรงและไม่เหนื่อยเลยสักนิดเดียว



"อ๊า!!!!!!" มินฮยอนร้องเสียงหลงที่จู่ๆ ส่วนแข็งร้อนก็ไปกระทบกับจุดบางอย่างในร่างกายจนส่วนที่โอบรัดไว้นั้นตอดรัดอย่างรุนแรง ฮยอนบินที่เห็นท่าทีแบบนั้นก็ยิ่งกดเข้าบดเบียดซ้ำๆ ราวกับจะกลั่นแกล้งกัน ยิ่งเห็นว่าคนตักไร้เรียวแรงมากเท่าไหร่ เขายิ่งปรนเปรอที่จุดนั้นให้มากขึ้นเท่านั้น



"ตรงนี้เหรอครับ"



"พอเถอะครับ ผม... ผมไม่ไหว... ฮื้อ"



จอมมารจูบปลอบคนบนตักไม่ห่างแต่ก็ไม่ได้ลงความแรงลงเลยแม้แต่น้อย เขาบดเบียดซ้ำๆ จนคนด้านบนปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นใส่น้ำในอ่าง เขาเองก็สอดใส่เข้าอีกสองสามครั้งแล้วกระตุกปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นตามอีกฝ่ายไปเสียติดๆ พร้อมพรมจูบทั่วไปใบหน้า แล้วเอ่ยถ้อยคำบางอย่างออกมาจนอินคิวบัสน้อยอยากจะบินหนีเสียให้รู้แล้วรู้รอด



"มีลูกให้พี่ฮยอนบินนะครับ คนดีของพี่"


ทางกลับเด็กดี