จะต้องมีปริมาณมากกว่าผู้หญิงถึงสามเท่า ถึงจะได้ผล และเมื่อมันได้ผลแล้วมันก็จะส่งผลอย่างรุนแรง หากไม่ถึงเลยทีเดียวเชียว แขนขาเริ่มบิดเร้าด้วยความปั่นป่วนที่ยังไม่ทุเลาลงมากนัก แม้ว่ามันจะถูกปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม น้ำตาเริ่มไหลออกจากหางตาด้วยความละอายแก่ใจยิ่งนัก
ทำไมเขาถึงได้มีสภาพที่น่าสมเพชขนาดนี้นะ
เพล้ง!
ด้วยความที่มินฮยอนดิ้นด้วยความเจ็บปวดนั้น มือขาวก็ดันไปโดนแจกันที่อยู่ตรงหัวเตียงโดนบังเอิญ เสียงดังกล่าวทำให้คนที่อยู่ในห้องรีบวิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วง สายตาคมมองเห็นคนตัวเล็กบิดเร่าด้วยความทรมาณ ไหนจะสายตาที่เจ็บปวดแบบนั้นอีก
เขาไม่ชอบที่อีกฝ่ายเป็นแบบนี้เลยสักนิด
มือหนากวาดเศษแก้วทั้งหลายแล้วไปทิ้งขยะ เขาจะต้องหาวิธีการอะไรสักอย่างที่ทำให้มินฮยอนสงบได้สักที ฤทธิ์ยาพวกนี้มันสามเท่า แล้วสามเท่ามันคือขนาดไหนล่ะ มีใครบอกเขาได้บ้าง เผื่อมันจะมีวิธีรักษาที่ดีกว่านี้นะ
"หนู ไหวไหมคะ" อีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ
เขาแทบจะขาดใจ ไม่ชอบน้ำตาของคนรักตัวเองเลยจริงๆ
"ถ้าพี่ทำผิดขึ้นมา หนูจะให้อภัยพี่แพทไหมคะ"
"พ... พี่... พี่แพท... พี่แพทหมายถึงอะไรครับ" เสียงหวานเอ่ยถามตะกุกตะกักด้วยความลำบากเพราะฤทธิ์ยา
"พี่คิดว่าลำพังการช่วยแบบนั้นอาจจะไม่เพียงพอสำหรับคนที่โดนยาปลุกเซ็กส์ แต่พี่ว่าหนูเองก็คงจะไม่ถูกใจเช่นกันถ้าพี่จะทำอะไรเกินเลย"
แพทริคเลือกที่จะถามความรู้สึกอีกฝ่ายมากกว่าการบังคับขืนใจ เพราะไม่ว่ายังไงคนตัวเล็กก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว ยังมีเวลาดุ เวลาตีอีกนาน แต่ตอนนี้ควรตามใจก่อน
"ผมไม่ว่าอะไรครับ ช่วยผมด้วยครับ"
"ได้ค่ะ พี่จะช่วยหนูเองนะคะ"
มือหนากดโทรศัพท์หรูโทรหาคนสนิทให้ซื้ออุปกรณ์มาให้เขาที่ห้อง นี่เป็นครั้งแรกของเขากับมินฮยอน ไม่อยากให้มันดูดิบเถื่อนจนเกินไป ถึงเขาจะเคยมีอะไรกับผู้หญิงมามากมาย แต่เขาคิดว่าคนนี้ควรจะรักษาและถนอมน้ำใจเอาไว้ให้มากที่สุด
"กลัวเหรอคะ" ร่างบางส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขายอมรับเลยว่าน่ารัก น่ารักมากเสียจนไม่อยากให้ใครเห็น
เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ส่งเขาไปเรียนไกลเป็นสิบปี เพราะกลัวว่าเขาจะอดใจไม่ไหว ฟัดก่อนวัยอันควรนี่เอง แต่สิบแปดมันก็ยังไม่น่าจะวัยอันควรขนาดนั้นหรือเปล่า แต่ใครจะสนกันล่ะ! เขารอมาตั้งสิบปี คงไม่คิดที่จะรอเพิ่มแล้วล่ะนะ
ทุกอย่างเป็นไปอย่างดุเดือดก็จริง แต่ว่ามันดุเดือดปนความแปลกใจของมินฮยอน อีกฝ่ายบอกว่าจะเร่งรัดให้บทรัทจบให้เร็วที่สุด เพื่อให้ยาหมดฤทธิ์ แต่จนถึงตอนนี้คนตรงหน้าก็เอาแต่พรมจูบที่หลังคอเพียงอย่างเดียว
มือหนาเริ่มซุกซนสัมผัสไปตามส่วนต่างๆ เหมือนกระแสไฟที่ร้อนดั่งไฟ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสัมผัสตรงไหน ร่างบางก็สั่นสะท้านด้วยความกระสัน เสียงร้องอื้ออึงยังคงออกมาไม่ขาดสาย ริมฝีปากบางถูกบดเบียด เกี่ยวกระหวัดพัวพันจนมีน้ำไหลออกมาเป็นเส้นสีเงินยาวเป็นทาง
แสงจันทร์ที่สะท้อนเข้ามาในห้องนอนนั้น ส่งผลให้ร่างกายขาวนวลเนียนละอองออ สว่างไสว ขับผิวให้ดึงดูดมากกว่าเดิม ส่วนอุ่นร้อนเริ่มมารุกรานในส่วนที่ไม่เคยได้รับการรุกล้ำมาก่อน
"เจ็บ....." เสียงหวานกลืนหายลงไปในคอทันที เพราะถูกระดมจูบจนแทบไม่ได้หายใจ ร่างสูงปล่อยให้อีกฝ่ายพักแค่ถอนริมฝีปากออกมา แต่ไม่ได้ขยับไปไกลกว่านั้น เขาอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กเผลอ ค่อยๆ ขยับเข้าไปเรื่อยๆ จนมันเข้าไปได้ทั้งหมด
"ฮ้า......." มินฮยอนถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระเพื่อกอบโกยอากาศหายใจ
แพทริคปล่อยประวิงเวลาให้อีกฝ่ายได้ปรับตัวกับขนาดที่ขยับขยายภายในช่องทาง ถึงแม้ว่าจะถูกรัดจนแทบจะขยับไม่ได้เลยก็ตามที มือหนาเลื่อนไปบดขยี้จุดสีระเรื่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ยอดอกอีกข้างก็ถูกขบกัดด้วยความหลงใหล
ไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ได้ถูกระดมจูบ แพทริคระดมจูบไปทั้งร่างกายเพื่อประกาศการเป็นเจ้าของร่างกายขาวอย่างเป็นทางการ ทุกส่วนไม่ว่าจะเป็น ข้อมือ ข้อเท้า หัวเข่า ซอกคอหอมกรุ่น ทุกสิ่งทุกอย่างเขาดอมดมมาจนหมดแล้ว มันทั้งหอมทั้งหวานจนแทบไม่อยากจะไปไหนไกล
อยากจะฟัดทั้งวันทั้งคืน กักขังเอาไว้แต่บนเตียง ทำให้หมดแรงจนไม่มีทางหนีไปไหนได้ นี่เขาหลงอีกฝ่ายมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งหลังจากกลับมาเกาหลี เพียงได้สัมผัส ได้มองตา ได้ชิดใกล้ ได้แนบชิดไปเสียทุกส่วน เขาแทบจะหาทางออกไม่เจออยู่แล้ว
ทุกครั้งที่มินฮยอนเผลอ แพทริคก็บดเบียดเข้าไปในช่องทางนั้นเสียทุกครั้ง และไปกระตุ้นจุดที่ทำให้รู้สึกเสียทุกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาเน้นย้ำมากไปจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง
"อ๊า! ช้า... ช้า... ครับ.. พี่แพท..."
"อย่าห้ามด้วยน้ำเสียงแบบนั้นจะได้ไหมคะ มันทำให้พี่ยิ่งมีอารมณ์นะคะ รู้ตัวไหมคนดี" สิ้นเสียงแหบพร่าที่กระซิบชิดใบหูขาวก็พลันสีระเรื่อ ร่างกายเริ่มมีชมพูเข้มจากแรงอารมณ์ ช่องทางภายในเผลอตอดรัดแน่นกว่าเดิม เนื่องจากเจ้าของร่างกายเขินจนอยากหนีไปจากตรงนี้
ร่างบางพยายามขยับตัวหนีอีกฝ่าย เพราะทนความเขินอายไม่ไหว
"จะไปไหนคะคนดี พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรหนูเลยนะคะ" สายตาคมทอดมองด้วยความรักใคร่อย่างปิดไม่มิด ความเจ้าเล่ห์หลงใหลที่ถูกถ่ายทอดออกมา มินฮยอนเห็นทั้งหมด รับรู้ความหมายทั้งหมด แต่ความเขินที่มีเกินกว่าจะทนอยู่ตรงนี้ได้
"ปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ ฮื้อ" เสียงหวานเอ่ยขอร้อง มือขาวยกมือปิดหน้าด้วยความเขินอาย
แต่ถึงจะปิดใบหน้าหวานได้ ใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อก็ปิดไม่มิดอยู่ดี ร่างสูงส่งเสียงหึในลำคอด้วยความพึงพอใจ เป็นอีกครั้งที่ร่างบางขยับตัวหนีแพทริค เขาตัดสินใจช้อนร่างบางให้ขึ้นมาอยู่บนตัก ทั้งๆ ที่อะไรยังคงเชื่อมประสานกัน ส่งผลให้ส่วนอุ่นร้อนเข้าไปลึกมากกว่าเดิม
"อื้อ!" มือขาวปิดปากตัวเองที่เผลอส่งเสียงร้องแปลกๆ ออกไป แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้บ่นอะไรออกไป
"อย่าคิดจะหนีพี่เลยนะคะหนู พี่ยอมอดทนมาเป็นสิบปีเพื่อให้หนูได้ใช้ชีวิตสงบสุข"
"ต่อจากนี้ไป ชีวิตของหนูจะมีแต่พี่ มีเพียงพี่แพทเพียงคนเดียวนะคะ"
ร่างสูงจับเอวคอดพลางสวนกระแทกขึ้นมาอย่างไม่ยั้งมือ เพื่อหวังว่าการกระทำดังกล่าวจะทำให้ฤทธิ์ยาคลายตัวลงได้บ้าง เสียงครางหวานยังคงระงมไปทั่วทั้งคืน อีกฝ่ายพยายามมือปิดปากอยู่หลายต่อหลายครั้ง จนเขาต้องเอ่ยห้ามออกไป
"อย่าปิดปากเลยนะคะคนดี พี่อยากได้ยินเสียงของหนู" มินฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิม ช่องทางด้านหลังตอดรัดแน่นหนักกว่าเก่าด้วยความเขินอาย ร่างสูงพึงพอใจกับปฏิกิริยาแบบนี้ ยิ่งทำก็ยิ่งน่ารัก
ร่างสูงตัดสินใจโหมสะโพกสอบรัวและแรงกว่าครั้งไหนๆ คนบนตักบิดเร่าด้วยความเขินอาย ร้อนรุ่ม รู้สึกดี ผสมปนเปกันไปหมด ส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำปริ่มออกมาจากแรงอารมณ์ มือหนาไม่รอช้า กอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายไว้ แล้วขยับให้เร็วขึ้นตามความเร็วของสะโพกของร่างหนา
ร่างบางที่ถูกกระตุ้นทั้งสองรู้สึกหูอื้อ ตาลายกับสิ่งที่ได้รับ เสียงครางหวานยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งส่วนอ่อนไหวได้ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สาม ซึ่งต่างจากอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย มินฮยอนถูกจับพลิกคว่ำแล้วมือหนาจับเอวคอดไว้แน่น แรงสวนสะโพกครั้งนี้แรงจนร่างบางโยกไหวไปตามแรงที่ได้รับ ขาเตียงสั่นจนดังระงมไปทั่วห้องพักของโรงแรม และอีกฝ่ายก็ปลดปล่อยตามกันมาติดๆ
ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกฝ่ายเองก็ถอนส่วนที่เชื่อมประสานกันออกมา มือหนาดึงถุงยางออกมาแล้วทิ้งลงถังขยะ เขาลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายของตนเอง ปล่อยให้มินฮยอนนอนพักผ่อนไปแบบนั้นก่อน
ทางกลับเด็กดี
"ได้ค่ะ พี่จะช่วยหนูเองนะคะ"
มือหนากดโทรศัพท์หรูโทรหาคนสนิทให้ซื้ออุปกรณ์มาให้เขาที่ห้อง นี่เป็นครั้งแรกของเขากับมินฮยอน ไม่อยากให้มันดูดิบเถื่อนจนเกินไป ถึงเขาจะเคยมีอะไรกับผู้หญิงมามากมาย แต่เขาคิดว่าคนนี้ควรจะรักษาและถนอมน้ำใจเอาไว้ให้มากที่สุด
"กลัวเหรอคะ" ร่างบางส่ายหน้าเป็นคำตอบ เขายอมรับเลยว่าน่ารัก น่ารักมากเสียจนไม่อยากให้ใครเห็น
เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ส่งเขาไปเรียนไกลเป็นสิบปี เพราะกลัวว่าเขาจะอดใจไม่ไหว ฟัดก่อนวัยอันควรนี่เอง แต่สิบแปดมันก็ยังไม่น่าจะวัยอันควรขนาดนั้นหรือเปล่า แต่ใครจะสนกันล่ะ! เขารอมาตั้งสิบปี คงไม่คิดที่จะรอเพิ่มแล้วล่ะนะ
ทุกอย่างเป็นไปอย่างดุเดือดก็จริง แต่ว่ามันดุเดือดปนความแปลกใจของมินฮยอน อีกฝ่ายบอกว่าจะเร่งรัดให้บทรัทจบให้เร็วที่สุด เพื่อให้ยาหมดฤทธิ์ แต่จนถึงตอนนี้คนตรงหน้าก็เอาแต่พรมจูบที่หลังคอเพียงอย่างเดียว
มือหนาเริ่มซุกซนสัมผัสไปตามส่วนต่างๆ เหมือนกระแสไฟที่ร้อนดั่งไฟ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะสัมผัสตรงไหน ร่างบางก็สั่นสะท้านด้วยความกระสัน เสียงร้องอื้ออึงยังคงออกมาไม่ขาดสาย ริมฝีปากบางถูกบดเบียด เกี่ยวกระหวัดพัวพันจนมีน้ำไหลออกมาเป็นเส้นสีเงินยาวเป็นทาง
แสงจันทร์ที่สะท้อนเข้ามาในห้องนอนนั้น ส่งผลให้ร่างกายขาวนวลเนียนละอองออ สว่างไสว ขับผิวให้ดึงดูดมากกว่าเดิม ส่วนอุ่นร้อนเริ่มมารุกรานในส่วนที่ไม่เคยได้รับการรุกล้ำมาก่อน
"เจ็บ....." เสียงหวานกลืนหายลงไปในคอทันที เพราะถูกระดมจูบจนแทบไม่ได้หายใจ ร่างสูงปล่อยให้อีกฝ่ายพักแค่ถอนริมฝีปากออกมา แต่ไม่ได้ขยับไปไกลกว่านั้น เขาอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กเผลอ ค่อยๆ ขยับเข้าไปเรื่อยๆ จนมันเข้าไปได้ทั้งหมด
"ฮ้า......." มินฮยอนถูกปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระเพื่อกอบโกยอากาศหายใจ
แพทริคปล่อยประวิงเวลาให้อีกฝ่ายได้ปรับตัวกับขนาดที่ขยับขยายภายในช่องทาง ถึงแม้ว่าจะถูกรัดจนแทบจะขยับไม่ได้เลยก็ตามที มือหนาเลื่อนไปบดขยี้จุดสีระเรื่อเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ยอดอกอีกข้างก็ถูกขบกัดด้วยความหลงใหล
ไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ได้ถูกระดมจูบ แพทริคระดมจูบไปทั้งร่างกายเพื่อประกาศการเป็นเจ้าของร่างกายขาวอย่างเป็นทางการ ทุกส่วนไม่ว่าจะเป็น ข้อมือ ข้อเท้า หัวเข่า ซอกคอหอมกรุ่น ทุกสิ่งทุกอย่างเขาดอมดมมาจนหมดแล้ว มันทั้งหอมทั้งหวานจนแทบไม่อยากจะไปไหนไกล
อยากจะฟัดทั้งวันทั้งคืน กักขังเอาไว้แต่บนเตียง ทำให้หมดแรงจนไม่มีทางหนีไปไหนได้ นี่เขาหลงอีกฝ่ายมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งหลังจากกลับมาเกาหลี เพียงได้สัมผัส ได้มองตา ได้ชิดใกล้ ได้แนบชิดไปเสียทุกส่วน เขาแทบจะหาทางออกไม่เจออยู่แล้ว
ทุกครั้งที่มินฮยอนเผลอ แพทริคก็บดเบียดเข้าไปในช่องทางนั้นเสียทุกครั้ง และไปกระตุ้นจุดที่ทำให้รู้สึกเสียทุกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาเน้นย้ำมากไปจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง
"อ๊า! ช้า... ช้า... ครับ.. พี่แพท..."
"อย่าห้ามด้วยน้ำเสียงแบบนั้นจะได้ไหมคะ มันทำให้พี่ยิ่งมีอารมณ์นะคะ รู้ตัวไหมคนดี" สิ้นเสียงแหบพร่าที่กระซิบชิดใบหูขาวก็พลันสีระเรื่อ ร่างกายเริ่มมีชมพูเข้มจากแรงอารมณ์ ช่องทางภายในเผลอตอดรัดแน่นกว่าเดิม เนื่องจากเจ้าของร่างกายเขินจนอยากหนีไปจากตรงนี้
ร่างบางพยายามขยับตัวหนีอีกฝ่าย เพราะทนความเขินอายไม่ไหว
"จะไปไหนคะคนดี พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรหนูเลยนะคะ" สายตาคมทอดมองด้วยความรักใคร่อย่างปิดไม่มิด ความเจ้าเล่ห์หลงใหลที่ถูกถ่ายทอดออกมา มินฮยอนเห็นทั้งหมด รับรู้ความหมายทั้งหมด แต่ความเขินที่มีเกินกว่าจะทนอยู่ตรงนี้ได้
"ปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ ฮื้อ" เสียงหวานเอ่ยขอร้อง มือขาวยกมือปิดหน้าด้วยความเขินอาย
แต่ถึงจะปิดใบหน้าหวานได้ ใบหูที่ขึ้นสีระเรื่อก็ปิดไม่มิดอยู่ดี ร่างสูงส่งเสียงหึในลำคอด้วยความพึงพอใจ เป็นอีกครั้งที่ร่างบางขยับตัวหนีแพทริค เขาตัดสินใจช้อนร่างบางให้ขึ้นมาอยู่บนตัก ทั้งๆ ที่อะไรยังคงเชื่อมประสานกัน ส่งผลให้ส่วนอุ่นร้อนเข้าไปลึกมากกว่าเดิม
"อื้อ!" มือขาวปิดปากตัวเองที่เผลอส่งเสียงร้องแปลกๆ ออกไป แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้บ่นอะไรออกไป
"อย่าคิดจะหนีพี่เลยนะคะหนู พี่ยอมอดทนมาเป็นสิบปีเพื่อให้หนูได้ใช้ชีวิตสงบสุข"
"ต่อจากนี้ไป ชีวิตของหนูจะมีแต่พี่ มีเพียงพี่แพทเพียงคนเดียวนะคะ"
ร่างสูงจับเอวคอดพลางสวนกระแทกขึ้นมาอย่างไม่ยั้งมือ เพื่อหวังว่าการกระทำดังกล่าวจะทำให้ฤทธิ์ยาคลายตัวลงได้บ้าง เสียงครางหวานยังคงระงมไปทั่วทั้งคืน อีกฝ่ายพยายามมือปิดปากอยู่หลายต่อหลายครั้ง จนเขาต้องเอ่ยห้ามออกไป
"อย่าปิดปากเลยนะคะคนดี พี่อยากได้ยินเสียงของหนู" มินฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเขินหนักกว่าเดิม ช่องทางด้านหลังตอดรัดแน่นหนักกว่าเก่าด้วยความเขินอาย ร่างสูงพึงพอใจกับปฏิกิริยาแบบนี้ ยิ่งทำก็ยิ่งน่ารัก
ร่างสูงตัดสินใจโหมสะโพกสอบรัวและแรงกว่าครั้งไหนๆ คนบนตักบิดเร่าด้วยความเขินอาย ร้อนรุ่ม รู้สึกดี ผสมปนเปกันไปหมด ส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำปริ่มออกมาจากแรงอารมณ์ มือหนาไม่รอช้า กอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายไว้ แล้วขยับให้เร็วขึ้นตามความเร็วของสะโพกของร่างหนา
ร่างบางที่ถูกกระตุ้นทั้งสองรู้สึกหูอื้อ ตาลายกับสิ่งที่ได้รับ เสียงครางหวานยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งส่วนอ่อนไหวได้ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สาม ซึ่งต่างจากอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย มินฮยอนถูกจับพลิกคว่ำแล้วมือหนาจับเอวคอดไว้แน่น แรงสวนสะโพกครั้งนี้แรงจนร่างบางโยกไหวไปตามแรงที่ได้รับ ขาเตียงสั่นจนดังระงมไปทั่วห้องพักของโรงแรม และอีกฝ่ายก็ปลดปล่อยตามกันมาติดๆ
ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนทันทีด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกฝ่ายเองก็ถอนส่วนที่เชื่อมประสานกันออกมา มือหนาดึงถุงยางออกมาแล้วทิ้งลงถังขยะ เขาลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายของตนเอง ปล่อยให้มินฮยอนนอนพักผ่อนไปแบบนั้นก่อน
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น