ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลืมตาขึ้นมาอดีตจอมโจรที่ทำให้ตำรวจทั้งสน.ปวดหัวมาหลายปี ถึงแม้จะรู้ตัวแต่ไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป ริมฝีปากบางถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว น่าแปลกที่ไม่ว่าคุโรบะจะสัมผัสหรือทำให้อีกคนแปดเปื้อนสักเพียงใด แต่ท่าทีเงอะงะก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนวันแรกที่ได้ตกลงปลงใจกัน
นิ้วทั้งสิบจิกเกร็งปลายผ้าม่านจนเป็นรอยย่น ความร้อนแรงของแฟนหนุ่มทำให้คุโด้ไม่อาจต้านทานได้ เขาทรุดลงกับพื้นอย่างไร้ที่พึ่งพิงแต่อีกฝ่ายประคองร่างเอาไว้ทันเสียก่อน สมองขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว มือหนารวบร่างสูงโปร่งให้แนบชิดทุกส่วน
"กว่านายจะสอบเสร็จ ฉันคงไม่เจออีกหลายวัน"
"ขอกินให้ชื่นใจหน่อยนะ ที่รัก"
มือหนาปลดเนคไทและรูดซิปกางเกงภายในเวลาเดียว ร่างสูงโปร่งไม่มีแรงจะตอบโต้อะไรได้เลยเพราะถูกจูบอยู่ตลอดเวลา ลิ้นหนาซุกซนกว่าที่คาดคิด ทั้งควานหา ดูดดึง ตามซอกฟัน โพรงปาก กระพุ้งแก้ม ลิ้นบาง เรียกได้ว่าไม่มีส่วนไหนที่ไม่ถูกสำรวจ ใบหน้าหวานแดงก่ำจากแรงอารมณ์ที่ถูกจุดติด
ร่างกายเปลือยเปล่าขาวสะอาดตาถูกจับจ้องอย่างไม่วางตา จนเขาทนความเขินไม่ไหวหันหน้าหนีไปทางอื่น มองเหมือนจะกลืนกินกันเข้าไปอยู่แล้วนะ คุโรบะ ไคโตะ ฉันทนให้นายมองไม่ไหวแล้ว
"หน้าแดงจนลามไปถึงหูแล้วนะ ชินอิจิ"
"ฉันอาย นายอย่าล้อเลียนกันได้ไหม" คำตอบที่ได้รับกลับมากลายเป็นเสียงหัวเราะในลำคอแทน อีกฝ่ายไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีท่าทีเย้ายวนมากแค่ไหนในสายตาของเขา ทั้งใบหน้า รูปร่าง แม้กระทั่งส่วนอ่อนไหวที่ชูชันรอการปลดปล่อยนั้นก็ด้วย
"ฉันไม่ได้ล้อ เพราะว่านายสวยมาก"
"อย่าสวยไปมากกว่านี้เลยนะ"
"ไม่งั้นฉันอาจจะคลั่งจนฟัดนายจมเตียง"
ยอดอกถูกปลุกเร้าอย่างไม่คิดจะปราณีกัน มือหนาข้างหนึ่งก็ชักนำส่วนอ่อนไหวให้มีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ส่วนอีกข้างที่ยังว่างอยู่ก็วาดลงไปตามร่องสะโพกสวยจนกระทั่งมาถึงทางเข้าช่องทางสีชมพู รอยจีบนูนถูกแหวกให้แยกออกจากกัน นิ้วเรียวสอดเข้าไปเพื่อให้สามารถรองรับสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นได้
"อ๊ะ! อย่าทำแบบนั้นคุโรบะ"
"อย่าสัมผัสทั้งสามทาง"
ร่างสูงไม่ได้ฟังคำห้ามปรามเจือสะอื้นแม้แต่น้อย เขารู้ว่ามันเป็นท่าทีของคนรักที่เขินอายเสียมากกว่า จะทำยังไงได้ล่ะ! ในเมื่อเกิดมาน่ารักก็ต้องโดนฟัดเป็นเรื่องธรรมดา น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเต็มมือที่กระตุ้นอย่างไม่คิดจะหยุดพักกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา หยดน้ำบางส่วนไหลไปตามซอกนิ้วแล้วคุโรบะก็ไม่ได้ทำให้มันสูญเปล่า ด้วยการนำไปชโลมให้ทั่วส่วนแข็งร้อนที่พร้อมจะรบอยู่เต็มทีแล้ว
"พร้อมนะ ชินอิจิ"
"ทำไมถึงชอบเรียกชื่อต้นของฉัน เวลาที่นายกอดฉัน"
"พอเรียกแบบนั้นทีไร ท่าทีของนายก็เขินอาย หน้าแดง ตัวแดงตลอด"
"ฉันคิดว่าน่ารักดี"
"ใจร้าย มาเรียกชื่อกันแบบนี้ อ๊ะ!" ไคโตะอาศัยตอนที่ชินอิจิเผลอสอดใส่เข้าช่องทางทันที จากที่โดนกลั่นแกล้งเมื่อสักครู่นี้ทำให้เหมือนอีกฝ่ายจะยืนไม่ไหว มือหนาจึงโอบกอดไว้ด้วยความรักใคร่ ริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วไปใบหน้าหวานเพื่อปลอบขวัญ
"น่ารักในความหมายของฉันคือ"
"นายตอดรัดฉันแน่นมากกว่า ทำให้ดูน่ารักมากขึ้นไปอีก" ร่างสูงโปร่งสั่นระริกมากกว่าเดิมหลายเท่า ทั้งเขิน ทั้งอาย ทำไมอีกฝ่ายถึงได้พูดและทำเรื่องแบบนี้โดยไม่มีอาการดังกล่าวบ้างนะ เขาจะบ้าตายเพราะมีสภาพที่ดูไม่ได้แบบนี้ ที่สำคัญคือหน้าตาของผมหล่อต่างหาก ทำไมถึงชอบชมว่าน่ารักบ้างล่ะ สวยบ้างล่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อยนะ
ผ้าม่านที่ปิดห้องนอนไว้นั้นสั่นไหวอย่างรุนแรงจากการสอดใส่ของทั้งสองคน เขาเห็นว่าชินอิจิเหมือนจะล้มลงเสียให้ดาย จึงออกแรงกระตุกผ้าม่านให้หล่นลงมารองรับร่างกายเปลือยเปล่านี้เอาไว้ด้านหน้าและรั้งให้มาใกล้กันมากขึ้น ส่งผลส่วนที่เชื่อมประสานกันนั้นลึกกว่าเดิม
"อึก! คุโรบะ มันลึก อ๊า!" เสียงครางหวานยังคงเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ แต่ว่าการเรียกคนรักที่กำลังกอดกันด้วยนามสกุลนั้น ช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย คุโด้ ชินอิจิ
"เรียกชื่อฉัน ชินอิจิ" เสียงทุ้มต่ำกระซิบใกล้ใบหูแดงระเรือพลางขบกัดหลอกล่อให้คล้อยตามโดยง่าย
"ค.. ไค... ไคโตะ อื้อ!"
"นายทำฉันแทบบ้า ชินอิจิ"
ร่างสูงโหมกระหน่ำกระแทกเข้ามาแรงกว่าครั้งที่ผ่านมา ทำให้ส่วนอ่อนไหวปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สองแล้วแต่อีกคนก็ยังไม่ถึงฝั่งฝัน เสียงครืดครืนของกระจกสั่นไหวจนกลัวว่าจะแตกเสียก่อนที่บทรักจะจบลง คุโรบะขยับเข้าออกอีกสองสามทีก็ปลดปล่อยเข้าช่องทางรักเสียจนเต็มไปหมด
ช่องทางสีชมพูไม่อาจรับน้ำสีขาวขุ่นได้จึงไหลย้อนออกมาตามเรียวขาและซอกขาขาว
"คุโรบะ ฉันยืนไม่ไหวแล้ว" ท่าทางสั่นระริกของเรียวขานั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดี
"ถ้างั้นเราไปต่อกันที่เตียงดีกว่านะครับ ที่รักของผม" ไม่พูดเปล่ายกยังร่างสูงโปร่งให้มาอยู่กับอกแกร่ง หยดน้ำของบทรักไหลไปตามทางจนถึงเตียงนอน
"คุโรบะ ฉันเหนื่อยแล้ว"
"นายก็นอนไปสิ เดี๋ยวฉันทำเอง"
"นายไม่ต้องออกแรงเลยแม้แต่นิดเดียว"
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น