มือขาวรูดซิปกางเกงอย่างคล่องแคล่วพลางหยิบส่วนอ่อนไหวที่ต้องการปลดปล่อยอยู่ในระดับเดียวกับชักโครก ปกติแล้วอาโตเบะจะอาบน้ำในอ่างแล้วใช้ผ้าม่านกั้น ด้วยความขี้เกียจเลยอาบฝักบัวดีกว่าจะได้ไปนอนกอดคนรักได้เร็วขึ้น แต่เมื่อจะได้เห็นอะไรดี ๆ เสียแล้วสิ
สายตาคมมองร่างกายขาวนวลเนียนแต่ดูแข็งแรง กล้ามเนื้อที่มีไม่มากแต่เป็นลอนเล็กเหมือนกล้ามเนื้อผู้หญิง เห็นในหนังสือเขาเรียกกันว่ากล้ามแบบวิกตอเรียซีเคร็ต สมกับเป็นนักกีฬาเทนนิส แข็งแรงไปหมดทุกส่วน เหมือนอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวว่าถูกมองจึงหันไปตามสัญชาติญาณ
"เหวอ! ทำไมวันนี้รุ่นพี่ไม่อาบน้ำในอ่าง" มือขาวรีบจัดแจงธุระตัวเองด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างของแฟนหนุ่มจะตื่นตัวขึ้นมาเสียก่อน
"ถ้าฉันอาบน้ำในอ่าง จะได้เห็นอะไรแบบนี้เหรอ"
"รุ่นพี่ห้ามมองนะ ผมจะรีบใส่กางเกงแล้ว" ถึงปากจะเถียงไปด้วย แต่ความตื่นเต้นทำให้ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งถูกสายตาคมมองเหมือนกับจะกลืนกินด้วยแล้ว ทำไมวันนี้แค่ใส่กางเกงแล้วไปนอนต่อมันช่างยากเย็นนัก
หมับ!
"ใส่กางเกงด้วยมือสั่น ๆ แบบนั้นก็ไม่เสร็จหรอกนะ"
"สู้ไม่ต้องใส่ดีกว่า ง่ายกว่าเยอะเลย"
ร่างกายขาวถูกรวบตัวให้ไปรับจูบอันร้อนแรงจากคนรัก อีกฝ่ายอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ทำให้รู้สึกถึงการตื่นตัวได้ไม่ยากเย็นนั้น ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อด้วยความขัดเขิน คนอะไรแค่เห็นแฟนตนเองมาเข้าห้องน้ำถึงเกิดอารมณ์ได้มากขนาดนี้
"ฉันไม่ได้กอดนายนานแล้ว ขอกอดหน่อยนะ"
"พรุ่งนี้ผมมี..." คำห้ามปรามถูกกลืนไปพร้อมกับรสจูบที่ได้รับ สัมผัส บดเบียด ไม่ว่าจะคบกันมานานแค่ไหน คนอย่างรุ่นพี่ อาโตเบะ เคโงะ ก็มีเสน่ห์ตลอด รูปร่างก็ดี การศึกษาไม่เป็นรอง แถมยังเป็นประธานบริษัทที่มีแต่สาว ๆ อยากเป็นเจ้าสาวด้วยกันทั้งนั้น ใครจะคิดล่ะว่าจะมาลงเอยกับนักเทนนิสหนุ่ม ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าชายแห่งวงการเทนนิสคนนี้
"อ๊ะ! อย่าดูด" จุดเล็ก ๆ บนหน้าอกโดนปลุกเร้าดั่งไฟรน ไม่ว่าจะสัมผัสตรงไหนก็เหมือนจะอ่อนระทวยไปด้วยตลอด
"หึ! ทำไมล่ะ"
"ผมไม่เคยส่งเสียงแปลก ๆ ออกมา ฉะนั้นกรุณาอย่าทำเลยครับ"
"ไม่อยากได้ยินคำห้ามแบบนี้เลย" เป็นครั้งแรกตั้งแต่กอดกันที่คนตัวเล็กส่งเสียงออกมาแบบนี้ ทุกทีมักจะเอามือปิดปากหรือไม่ก็กั้นเสียงเอาไว้ตลอด ซึ่งมันน่ารักกว่าที่คิดเอาไว้มากนัก
"เสียงนายออกจะน่ารักนะ"
"ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากได้ยินทุกครั้งที่สัมผัสนาย"
"จะได้ไหม"
เมื่อได้ยินคำพูดที่แสนหวานเหล่านั้น ทำให้เรียวมะถึงกับทรงตัวไม่อยู่ มือหนาจึงอุ้มให้มาแช่นอนในอ่างอาบน้ำด้วยกัน ทันทีที่น้ำอุ่นปะทะเข้ากับร่างกาย ไม่สามารถสู้ความร้อนในอุณหภูมิของทั้งสองได้เลย
"เสื้อผ้าผมหายไปไหน อ๊า!!!" เขาแกล้งกดจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างแรง โดยมีความคิดว่าอาจจะได้ยินเสียงครางหวานอีกครั้ง และมันก็ทำให้ไม่ผิดหวังเลย เสียงเพราะมากจนอยากฟังทุกวันทุกคืน
รุ่นพี่อาโตเบะก็เป็นซะแบบนี้ ชอบแกล้ง ชอบทำอะไรที่ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองตลอดเวลา ไม่รู้หรือไงว่ามันน่าอายแค่ไหน ช่วยฟังกันหน่อยได้ไหม
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ารุ่นน้องอย่างเอจิเซ็นมีท่าทีขัดเขิน และตื่นตระหนกแค่ไหน ถึงจะกอดก่ายกันมาหลายปีแต่ความตื่นกลัว ตื่นเต้น ตกใจ เขินอาย ไม่เคยห่างหายไปจากเด็กคนนี้เลยสักนิด แถมนับวันยังมีแต่เพิ่มมากขึ้นจนอยากจะแกล้งให้จมเตียงไปเลย
"ฉันจะเอาเข้าไปแล้ว ผ่อนคลายนะ โอเค" เคโงะให้สัญญาณก่อนที่จะสอดใส่เข้าไป ทำให้เรียวมะทำใจได้ประมาณนึง
การสอดใส่ใช้เวลาเป็นพิเศษเนื่องจากทิ้งช่วงไปนาน ความคับแน่นนี้สร้างความตื่นเต้นให้กับแฟนหนุ่มมากกว่าเดิมจนมันขยายใหญ่ขึ้นมากกว่าเดิม จากการร่วมรักในครั้งนี้ทำให้คนตัวเล็กรู้ว่าอย่าได้เพิกเฉยต่อความอดทนของประธานบริษัท มิฉะนั้นอาจจะทำให้มีสภาพแบบนี้ได้
"รุ่นพี่ครับ ผมว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ"
"ทำไมล่ะครับ" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูอย่างเอาใจ
"ฉันชอบนาย ชอบมาตลอด ทั้งชีวิตของฉันเป็นของนาย"
"สมบัติทั้งหมดของอาโตเบะ เคโงะ จะเป็นของเอจิเซ็น เรียวมะไปตลอดกาล"
บ้าจริง! มาหยอดคำหวานกันแบบนี้ใครจะกล้าปฏิเสธลงล่ะ ต้องทำอะไรให้มันชัดเจนไปเลย
"ผมเองก็รักรุ่นพี่ ชอบรุ่นพี่เหมือนกันครับ"
"ถ้ารุ่นพี่มอบอาโตเบะ เคโงะให้ผม ผมก็จะให้เอจิเซ็น เรียวมะครับ"
ความอดทนของเขาขาดผึง การสอดใส่ยังคงดำเนินต่อไปจนเกือบรุ่งสาง ร่างกายขาวสลบคาอกอีกฝ่ายทันที ถึงจะไม่ได้รับอันตรายอะไรร้ายแรงแต่การกอดกันเป็นเวลานานไม่น่าจะทำให้อีกคนไปซ้อมในตอนเช้าได้อย่างแน่นอน
ตรู๊ด... ตรู๊ด...
(รุ่นพี่เอจิ)
"เจ้าเปี๊ยก! สายแล้วนะ ทำไมไม่มาซ้อม"
"พอดีว่าฉันหนักมือไปหน่อย ฝากลางานให้เรียวมะด้วย"
"ฝีมือนายอีกแล้วเหรออาโตเบะ สามเดือนที่แล้วก็ลาไปสองวันแล้วนะ"
"ก็ฉันอดอยากมานานตั้งแต่ครั้งนั้น รบกวนด้วยนะ"
ติ๊ด!
ใบหน้าหวานซ่อนเปรี้ยว ถึงจะดูเย็นชาแต่อ่อนโยน เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ มันทำให้รู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก ก่อนอื่นรีบทำความสะอาดให้ก่อนที่จะโดนบ่นดีกว่า
กระจกสะท้อนให้เขาเห็นทุกสิ่งทุกอย่างของคนรัก ไม่ว่าจะเป็นคิสมาร์ก ซิกแพค และช่องทางสีชมพูนั้นอีก อาโตเบะพยายามสงบใจแล้วใช้นิ้วเรียวล้วงเอาน้ำรักออกจากตัวของเอจิเซ็น เหมือนว่ามันจะเป็นการปลุกอีกคนเสียมากกว่า แต่คงคิดว่าฝันเลยกลายเป็นไม่ตื่นซะอย่างงั้น
เรียวมะยังต่อสู้ระหว่างความฝันหรือความจริง แต่ถ้าเป็นความฝันมันไม่น่าจะสมจริงขนาดนี้ ดวงตากลมโตลืมตาขึ้นก็พบว่าสิ่งที่คิดนั้นเป็นเรื่องจริง ให้ตายเถอะ! ถึงจะช่วยทำความสะอาดแต่ทำไมต้องเอากระจกมาส่องกันขนาดนี้ด้วยเล่า อยากจะตายเหลือเกิน
"เจ็บเหรอ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้"
"ผมอายครับ"
จุ๊บ!
"น่ารัก รอแป๊บนึงนะ"
"ใกล้เสร็จแล้ว"
กว่ากิจกรรมทำความสะอาดจะผ่านพ้นไป ใบหน้าของคนในอ้อมกอดเป็นริ้วแดงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางจะเขินมากจนเนื้อตัวเริ่มแดงตามไปด้วยแล้ว ใครจะบอกว่าเขาหลงเมียก็ไม่แปลกใจ ในเมื่อรักไปแล้วก็ยากที่จะตัดใจได้ ยอมรับว่าหลงจริงแต่ก็ไม่ถึงขั้นไม่ทำงานทำการหรอกนะ
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น