"ทวนความจำอะไรเหรอครับ" ว่าที่คู่หมั้นช้อนมองด้วยดวงตาหวานฉ่ำ
น่ารัก
นิยามนี้คงจะเหมาะกับว่าที่คู่หมั้นของเขาเป็นอย่างมาก เขาโทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ของคนตัวขาวตรงหน้าแล้ว ทั้งสองไปต่างประเทศพอดี เท่ากับบ้านหลังนี้มีเพียงเขาและคนรัก ฉะนั้นการจะอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
"เรื่องที่เราสองคนสนิทกันแล้วไงคะหนู" แพทริคบอกพลางหอมแก้มนวลไปฟอดใหญ่
"คือว่าผมขอโทษครับ" ริมฝีปากบางเอ่ยขอโทษพลางขบเม้มแน่นด้วยความประหม่า
เขาเขินแพทริคมากจนไม่สามารถบอกได้ว่าเขินมากแค่ไหน แต่หลังจากวันนั้นคือเขาไม่กล้าออกไปไหนเลย กลัวจะเจออีกฝ่ายเข้าโดนบังเอิญ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าสาเหตุที่ทำให้มินฮยอนไม่กล้าออกไปไหนเพราะใครกัน
"ตอบคำถามของพี่ได้หรือยังคะคนดี" แพทริคถามเสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ใกล้ใบหูที่สีเริ่มจะแดงจัดขึ้นตามความเขินของเจ้าของร่างกายขาว
"คือว่าผม..." ท่าทางทำอะไรไม่ถูกนั้นดึงดูดสายตาคมเป็นอย่างมาก
"พี่รอฟังคำตอบดีๆ อยู่นะคะ"
"คือว่าผมเขินพี่คุณ ผมเลยไม่กล้าออกไปไหนเพราะกลัวจะเจอคุณ" สรรพนามเรียกที่เปลี่ยนไป ประกอบกับท่าทางที่เหมือนอยากจะหนีไปจากตรงนี้นั้น ทำไมถึงได้น่าฟัดแบบนี้นะมินฮยอน จะทำให้เขาหลงไปถึงไหนกัน
ที่เขาว่ากันว่า
เด็กกว่านั้นน่ากิน
น่ารักนั้น
ไม่ได้ต่างที่เขาลือกันเลย
เพราะไม่ว่าอีกฝ่ายจะขยับหนีไปทางไหนก็เหมือนจะหนีไม่รอด จะขยับออกก็ถือแขนแกร่งโอบรอบเอวไว้ จะขยับหนีลงไปก็ถูกมือหนาข้างที่ว่างจับส่วนอ่อนไหวอยู่ เขาจะหนีจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไรกัน เขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
"หนูจะทำให้พี่คลั่งแล้วนะคะ คำตอบของหนูทำพี่ใจสั่นมากจริงๆ" ทุกสิ่งทุกอย่างที่ออกมาจากปากของแพทริคนั้น ไม่ได้ต่างที่พูดเลย เพราะด้วยความที่ร่างกายแนบชิดใกล้กัน คนตัวขาวได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของอีกคนเป็นอย่างดี มันเต้นแรงเสียจนอีกคนหัวใจเต้นแรงตามไปด้วย
"พี่แพทจะยอมปล่อยผมแล้วใช่ไหมครับ" เสียงหวานเอ่ยถามพลางช้อนมองสบตากัน
"ปล่อยของหนูหมายถึงให้ปล่อยมือ หรือว่าทำให้หนูปลดปล่อยคะ"
ไม่ถามเปล่า นิ้วเรียวยาวยังคงบดวนอยู่แถวส่วนปลายที่ชูชันเพิ่มขึ้นตามการออกแรงรูดรั้งของมือหนา ร่างกายขาวได้แต่บิดเร้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน ไม่มีคำตอบออกมาจากมินฮยอน มีแต่เสียงหอบหายใจหนักๆ ราวกับออกกำลังกายมาอย่างหนัก
"ขอ... ขอนะครับ พี่แพท" เสียงหวานเริ่มออดอ้อนเหมือนอีกคนยังคงไม่ยอมให้ปลดปล่อยอย่างที่เป็น เอาแต่บดวนไปมาอยู่แบบนั้น
"ไหนลองบอกพี่สิคะคนดี ว่าต้องการแบบไหน" เสียงกระซิบนั้นราวกับเสียงของปีศาจ ที่ทำให้คนที่เด็กกว่าต้องยอมเอ่ยถ้อยคำลามกออกมา
"ฮึก! ผมขอนะครับ ฮื้อ" เสียงหวานเริ่มเอ่ยขอเสียงสั่นตามแรงอารมณ์รัญจวนที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
"ชู่ว ไม่เอาค่ะ ไม่ร้องนะคะ" มือหนาเกลี่ยปาดน้ำตาอย่างทะนุถนอม
แต่จะอ่อนโยนไปทำไมกัน! ถ้ายังไม่ยอมให้เขาปลดปล่อยแบบนี้!
"หนูจะต้องแทนตัวเองเวลาคุยกับพี่ว่า 'หนู' ทุกครั้ง ได้ไหมคะคนดี" แพทริคก้มกระซิบถาม
"ค... คือ..." เสียงสะอื้นทั้งจากอารมณ์รัญจวน ความเขินอาย ความทำอะไรไม่ถูกของคนตรงหน้า ปลุกอารมณ์ของชายหนุ่มมากพอสมควร
"ว่ายังไงคะ" แพทริคเอ่ยเร่ง พลางขบเม้มปลายจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยว
"พี่แพท หนูขอนะครับ" สิ้นเสียงเอ่ยขออันเร้าอารมณ์นั้น มือหนารูดรั้งด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงของตนเอง และเร่งรัดให้อีกฝ่ายถึงฝั่งฝัน ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักจนเต็มมือหนา ลิ้นสากไล้เลียพร้อมส่งสายตาที่ต้องการอีกฝ่ายมากแค่ไหน
ร่างบางหลบสายตาเป็นพัลวัน เพราะเขารู้ดีกว่าอีกฝ่ายหลงใหลเขามาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ นิ้วเรียวไล่จากริมฝีปากลงไปเรื่อยๆ จนถึงช่องทางด้านหลัง มินฮยอนพยายามผ่อนคลายร่างกายเพื่อให้นิ้วของอีกฝ่ายเข้ามาสำรวจช่องทางนุ่มๆ ได้มากขึ้น
"อ๊ะ!" แพทริครู้จักร่างกายของคนตรงหน้าดีกว่าต้องกดตรงไหน ต้องขบตรงไหน ต้องจูบตรงไหนถึงจะรู้สึกดี ร่างของคนที่โตกว่าเข้าครอบครองช่องทางนุ่มด้วยความใจเย็น ถึงแม้ว่าอารมณ์จะพุ่งสูงมากก็ตามที
แพทริคเป็นคนที่ความต้องการสูงอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายเรียกชื่อเขาซ้ำๆ และแทนตัวเองว่าหนูนั้น ทำให้ความต้องการของเขาเพิ่มสูงขึ้น สูงขึ้น จนทำให้อีกฝ่ายแตะถึงฝั่งฝันไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สายตาคมสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าของอีกฝ่ายจึงพยายามหยุด แต่ทว่า....
"พี่แพทครับ"
"ว่าไงคะคนดี"
"ช... ชอบไหมครับที่หนูเป็นแบบนี้" เหมือนความอดทนจอมปลอมเมื่อกี้ขาดสะบั้นลง คนโตกว่าบดเบียดร่างกายขาวมากกว่าเดิม และไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย
"อ๊ะ! อ๊า อื้อ ช้าๆ ครับ หนูเหนื่อย"
คำว่าหนูแลดูจะมีอิทธิพลมากจริงๆ กว่าความต้องการของแพทริคจะหมดลงก็เห็นแสงสว่างจากด้านนอกมาเสียแล้ว ร่างกายขาวสะอาดที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบไปทั่วตัว คราบน้ำที่ยังคงไหลออกมาจากช่องทางนุ่ม แพทริคไม่คิดว่าตัวเองจะขาดสติถึงเพียงนี้
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น