"คุณคือ..."
มินฮยอนถามเสียงสั่นๆ พลางกอดตัวเองไปด้วย
"ครับ
พี่คือคู่หมั้นของหนูไงคะ หนูมินฮยอน" เสียงทุ้มต่ำตอบกลับไป
"อาบน้ำอุณหภูมิแบบนี้ไม่ดีนะคะ
เดี๋ยวไม่สบายแย่เลยค่ะ"
มินฮยอนมองร่างสูงที่น่าจะสูงมากกว่าตนเองไปสักหน่อย แววตาสงสัยและคำถามมากมายอยู่ในหัวของเขา มือขาวโอบกอดร่างกายของตนเองเอาไว้ด้วยชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ โดยที่ไม่ได้ถอดอะไรออกแม้แต่ชิ้นเดียว
“ไม่แปลกที่จะจำพี่ไม่ได้นะคะ เราเจอกันแค่สองสามวันเองค่ะ แล้วพี่ก็ไปอเมริกาแล้ว” ฮยอนบินยังคงเสียงใสต่อไป
ช่างเป็นการสนทนาระหว่างคนในห้องน้ำและคนหน้าประตูห้องน้ำ
ประหลาดสิ้นดี
“คุณออกไปเถอะครับ ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมจะคุยด้วยเท่าไหร่” เสียงหวานเอ่ยปากไล่ด้วยร่างกายอันสั่นเทา
“ไม่ค่ะคนดี พี่มาที่นี่เพื่อช่วยหนูนะคะ”
“มาค่ะ”
“รับรองว่าดี”
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยความเชื่องช้า ราวกับว่าจะให้เวลาคู่หมั้นของเขาได้ทำใจสักหน่อย ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ยาวนักมากนักก็ตาม
“ออกไปครับ ผมยังไม่อยากเจอคุณตอนนี้” เสียงหวานยังคงเอ่ยไล่ต่อไป ถึงแม้ว่าร่างกายตนเองจะเริ่มควบคุมไม่ได้แล้วก็ตาม
“ไม่ต้องอายนะคะ”
“ในนี้มีแค่หนูกับพี่”
“พี่จะช่วยให้หนูหายค่ะ”
“และแน่นอนว่าพี่จะไม่ทำอะไรหนูให้หนูต้องไม่พอใจนะคะ”
ร่างกายขาวยอมรับสัมผัสจากมือหนาที่เข้ามาถอดเสื้อผ้าของตนเองออกทีละชิ้น จนกระทั่งปราการสุดท้ายได้หลุดออกมา ริมฝีปากหนาเผยอลิ้นมาไล้เลียไปตามจุดต่างๆ บนร่างกายของคนตัวเล็กกว่า ด้วยฤทธิ์ยาที่อีกคนเผลอกินเข้าไปโดยไม่รู้ตัวนั้น ส่งผลให้ตอบสนองต่อการกระทำโดยไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด
มือหนาทั้งสองข้างวาดสัมผัสไปทั่วร่างบางเพื่อปลุกกระตุ้นอย่างเต็มที่ อีกฝ่ายสั่นระริกด้วยความกลัว น้ำตาเริ่มที่จะเอ่อล้นทั้งสองข้างด้วยความรู้สึกเสียใจที่ไม่ระมัดระวังตัวเอง ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ ไหนจะเรื่องที่คู่หมั้นของเขาต้องมาช่วยแบบนี้อีก ซึ่งคนที่มาช่วยเหลือเขาคือคนที่ปฏิเสธมาตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินทางมาถึงเกาหลี
แต่กลับกลายเป็นคนเขาที่มาช่วย
ไม่ใช่แค่ครั้งนี้
ฮยอนบินเข้ามาช่วยมินฮยอนได้ทุกครั้ง ทุกเหตุการณ์ ราวกับว่าเขาคอยเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา
“ไม่ร้องไห้นะคะคนดี มันไม่ใช่ความผิดของหนูนะคะ ไม่เอา ไม่ร้องนะคะ” ฮยอนบินกระซิบปลอบขวัญไม่ห่าง โดยที่มือหนาลูบหัวเพื่อปลอบโยน ส่วนอีกข้างที่ว่างก็ลูบหลังเป็นการปลอบไปด้วย เพราะว่าอีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้งอแงอย่างหนัก
เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจให้เหตุการณ์มาอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาเองก็ตั้งใจที่จะไปช่วยแล้วแต่มันไม่ทันจริงๆ ตอนวิ่งตามมาก็เห็นคนที่จะมาปล้ำตัวจริงแล้วด้วย แต่ว่าเขาให้คนมาสกัดดาวรุ่งเสียก่อน แล้ววิ่งตามคู่หมั้นตนเองเข้าห้องมาติดๆ โชคยังดีที่อีกฝ่ายรีบจนลืมล็อคประตู
“แต่ว่าผม... ผม...” มินฮยอนยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อย เขาไม่อยากจะบอกเลยว่าสภาพของอีกฝ่ายในตอนนี้น่ากินเอามากๆ ฮยอนบินได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้แล้วเลือกที่จะปลอบขวัญอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ
“ชู่ว! ไม่ร้องนะคะ พี่อยู่นี่แล้ว”
“ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง... คุณจะรังเกียจผม... ผมจะเป็นคนไม่ดี...”
โธ่... เด็กน้อยของผม...
การเป็นแบบนี้ไม่ใช่เด็กไม่ดีเลยนะครับ
ไม่เกี่ยวข้องกันเลย
“ฟังพี่ให้ดีนะครับ” คนหน้าหวานหันมามองตากันทันที แววตาจดจ่อกับคำพูดของอีกฝ่ายเต็มที่
“มันคืออารมณ์ส่วนนึงของหนูนะคะ ไม่ใช่ว่าหนูจะเป็นคนไม่ดีนะคะ พี่จะช่วยหนูเองนะคะ ฉะนั้นไม่ร้องไห้นะคะคนดี”
“จริงนะครับ...”
“จริงค่ะ”
“ครับ”
“พี่จะช่วยอย่างสุดความสามารถ และจะทำให้หนูเจ็บตัวน้อยที่สุดค่ะ” ว่าแล้วริมฝีปากหนาก็จู่โจมริมฝีปากเล็กทันที อีกฝ่ายร้องครางอื้ออึงในลำคอทันที ร่างกายตอบสนองอย่างไม่มีปิดบัง ความรู้สึกทั้งหลายได้หลุดออกไปจนหมดแล้ว เรียวขาขาวสั่นสะท้านต่อสัมผัสวาบวามที่ได้รับจากการถูกจู่โจมทั้งส่วนอ่อนไหวและช่องทางด้านหลัง
“อ๊า!!!” มินฮยอนร้องเสียงหลง ร่างบางบิดเร่าไปมาด้วยแรงอารมณ์ ร่างกายที่เคยขาวตอนนี้แลดูเป็นสีชมพูเข้มจากแรงอารมณ์ของอีกฝ่าย มือหนาโอบกระชับร่างอีกฝ่ายให้เข้ามากอดเขาใกล้กันกว่าเดิม ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจรดรินกันเท่านั้น
“ตรงนี้เหรอคะ ที่รู้สึกดี” ไม่ถามเปล่า มือหนายังคงสะกิดไปโดยจุดที่หนึ่งที่ทำให้ร่างกายมีการตอบสนองอย่างแรง แรงโอบกระชับนิ้วทั้งสามของมือหนาที่เหมือนจะกลืนกินเข้าไปนั้น เป็นสัญญาณบ่งบอกอย่างดีว่าอีกฝ่ายมีอารมณ์มากแค่ไหน
“อื้อ ฮื้อ” ฮยอนบินปลุกกระตุ้นอีกฝ่ายทุกทาง ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ไม่เว้นแม้แต่ริมฝีปากที่จูบไปทั่วร่างกายขาวจนตอนนี้มีแต่จุดแดงๆ ยังกับโดนยุงกัดไปทั่วทั้งร่างแล้วก็ไม่ปาน
ไม่นานเกินรอ ส่วนอ่อนไหวได้ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะเต็มมือหนาไปหมด ร่างบางหน้าขึ้นสีหนักกว่าเดิม เมื่อฮยอนบินยกมือขึ้นมาเลียรสชาติของมัน สายตาคมมองอย่างรักใคร่ และแสดงออกว่าหลงใหลอีกฝ่ายมากแค่ไหน
“อย่ากินเข้าไปนะครับคุณ” เสียงหวานเอ่ยทักท้วงทันที แต่เหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว
“ออกจะรสชาติดีนะคะ” เสียงทุ้มต่ำชมเหย้าอีกฝ่ายให้เขินหนักกว่าเดิม และมันก็ได้ผล เพราะอีกฝ่ายเขินจนแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่ก็ไปไหนได้ไม่เกินอ้อมกอดของเขา
ทั้งๆ ที่เพิ่งปลดปล่อยออกมาแท้ๆ แต่เหมือนว่าฤทธิ์ยาจะยังคงอยู่ ส่วนอ่อนไหวถึงได้ชูชันขึ้นมาอีกครั้ง
“จะพาผมไปไหนครับคุณ” มินฮยอนร้องเสียงหลง
“ไหนลองเรียกพี่แพทสิคะ”
“พี่... พี่แพท...” เสียงหวานเรียกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ช่างน่ารักน่าฟัดจนไม่อยากให้ลุกจากเตียงไปเลยจริงๆ
“พวกเราอยู่ในห้องน้ำกันมานานแล้ว เดี๋ยวหนาวนะคะ มาต่อในห้องดีกว่าค่ะ”
ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวโดยไม่ได้นึกรังเกียจอะไร ร่างบางได้แต่ตกใจทำอะไรไม่ถูก มือขาวพยายามห้ามปรามด้วยการดันให้ริมฝีปากของอีกฝ่ายออกมา มือหนาสอดเข้าช่องทางด้านหลังด้วยเจลที่แอบชโลมไว้ตอนที่อีกฝ่ายมัวแต่สนใจที่ปากของเขา
“อ๊ะ!” และได้ผลเพราะว่าร่างบางได้แต่บิดเร่าไปมา ขาเรียวยาวสั่นระริกจากแรงอารมณ์ แปลว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ต่อต้านเรื่องที่เขาจะใช้ปากแล้วสินะ ลิ้นหนาไล่เลี่ยไปทั่วส่วนอ่อนไหว พลางใช้ริมฝีปากขบเม้มส่วนปลายเบาๆ เป็นการกระตุ้น
ดูเหมือนการกระทำดังกล่าวจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่าง ช่องทางจีบนูนถึงได้รัดนิ้วทั้งสามของเขาแน่นถึงเพียงนี้ เล็บสั้นมนครูดไปตามช่องทางภายในเพื่อปลุกกระตุ้นให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า” เสียงหวานครางอย่างพึงพอใจ ส่วนอ่อนไหวเริ่มมีน้ำปริ่มเพิ่มมากขึ้น แปลว่าอีกฝ่ายใกล้ที่จะถึงจุดหมายแล้ว นิ้วทั้งสามของมือหนาจึงดึงเข้าออกด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นพอๆ กับปากของเขา ลิ้นหนาไล่ตวัดไปมาด้วยความเร็วสูง เรียกได้ว่าการใช้ลิ้นรัวแบบนี้คือการใช้ท่าแบบไล่กวาดทำความสะอาดปากตัวเอง แต่ถูกนำมาใช้ทำความสะอาดส่วนอ่อนไหวแทน ด้วยระดับความเร็วที่มากกว่ากันสิบเท่า
การถูกปลุกเร้าที่รุนแรงกว่าครั้งที่แล้ว ทำให้การปลดปล่อยออกมานั้นมากกว่าครั้งแรกเป็นไหนๆ
“พี่แพท... อย่ากินครับ...” เสียงหวานเอ่ยห้ามปราม แต่เหมือนว่าอีกคนจะทำเหมือนหูทวนลมไม่ได้ยิน เพราะว่ากลืนไปจนหมด
“ทำไมคะ ก็ออกจะอร่อย” ไม่พูดเปล่า ลิ้นหนาไล่เลี่ยไปยังนิ้วที่สามที่เคยเข้าไปในช่องทางของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล
“พี่แพท ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”
“ทำไมเหรอคะ”
“มันสกปรกนะครับ”
“สำหรับหนูมิน ไม่ว่าอะไร พี่ก็ว่าน่ารัก อร่อย หวานไปทั้งตัวเลยค่ะ”
“นอนนะคะ เดี๋ยวพี่เอาผ้ามาเช็ดตัวให้”
To be Con Cut 3/7
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น