แกร๊ก!
เมื่อปิดประตูได้แล้วแดเนียลก็ลงมือทันควันอย่างที่ตัวเองได้พูดไปจริงๆ ถึงแม้ว่าพี่ซองอูจะคออ่อนแต่ว่าปริมาณแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปก็ไม่ได้มีปริมาณเสียจนถึงขั้นต้องอาเจียนออกมา หน้าตาที่แดงก่ำ ดวงตาที่หวานเยิ้มในเวลานี้ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นเท่าตัว
"แดเนียลใจเย็นๆ นะ พี่ขอโทษ วันหลังพี่จะไม่กินขนาดนี้อีกแล..." เหมือนคำขอโทษของซองอูจะไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของคนรักเลยแม้แต่น้อย ริมฝีปากหนาดูดดึงและขบเม้มอย่างหิวกระหาย เขาสัมผัสได้จากรสจูบครั้งนี้ว่าอีกฝ่ายทั้งโกรธทั้งน้อยใจเขาเพียงไหน ตอนแรกเขาก็จะหลีกเลี่ยงแต่กลับยอมรับการลงโทษและสัมผัสนั้นแต่โดยดี อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงแรงทุบอกจากมือขาวนั้นไม่มีอีกแล้ว ถึงได้ผ่อนแรงดูดดึงของริมฝีปากลงบ้าง
การสนทนาไม่เกิดขึ้นอีกต่อไปเพราะมันถูกมันไปใช้ทำอย่างอื่นเสียหมดแล้วในเวลานี้ มือหนาฟอดเฟ้นไปทั่วร่างกายทั้งๆ ที่ยังเสื้อผ้าปกปิดอยู่ ยิ่งบดเบียดเข้ามาใกล้ก็ยิ่งร้อน
แดเนียลมักร้อนแรงเสมอหากเป็นเรื่องบนเตียง
ขาเรียวยาวของซองอูดันไปสัมผัสเข้ากับส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายเข้าก็ถึงกับสะดุ้งแล้วพยายามหนีออกห่าง แต่มีหรือที่แดเนียลจะปล่อยให้เป็นอย่างงั้น เขากับดึงคนรักให้เข้าไปกันเพื่อทำให้ร่างก่ายได้แนบชิดกันยิ่งกว่าเดิมเสียอีก แอร์ปรับอากาศในห้องนอนของแดเนียลไม่ได้ช่วยทำให้เม็ดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากร่างกายของทั้งคู่ลดน้อยลงแม้แต่น้อย
ร่างสูงใช้ทั้งมือถอดกระดุมเสื้อและมือที่ว่างทั้งสองถอดกางเกงอีกฝ่ายออกอย่างเร่งรีบเพื่อหวังปลุกเร้าและได้สัมผัสกันมากขึ้นกว่าเดิม
"แดเนียล... พอก่อนนะ... พี่ขอโทษครับ... หายโกรธพี่เถอะนะ" ซองอูพยายามออดอ้อนให้อีกฝ่ายใจอ่อนแต่รอบนี้แดเนียลไม่มีทางยอมเด็ดขาด ถ้าไม่สั่งสอนเสียบ้างก็จะเป็นแบบเดิมอีก
"จำที่ผมพูดได้ใช่ไหมครับ"
'กลับถึงคอนโดเมื่อไหร่...ผมจะเล่นงานพี่จนกว่าจะสางเมาเลยอะ'
"ตอนนี้พี่ส่างเมาแล้วครับ หายโกรธพี่เถอะนะ"
"ไม่ครับ วันนี้วันศุกรด้วย"
"..."
"ผมจะทำโทษเพื่อไม่ให้พี่ทำผิดซ้ำอีกครับ"
จากบทรักที่แลดูอนุบาลก็กลายมาเป็นร้อนแรงเสียอย่างงั้น รสจูบที่แลกร้อนกันอย่างลามกดังก้องไปทั่วห้องนอน เสียงครางหวานดังมาตลอดทางโดยที่แดเนียลก็พึ่งพอใจที่คนรักของเขาเป็นเช่นนี้
!!!
นิ้วเรียวยาวที่ผ่านการชะโลมเจลมาแล้วพยายามดุนเข้าหาช่องทางที่ปิดอยู่ ซองอูพยายามจะดิ้นหนีแต่ก็คิดได้ว่าตนเองนั้นทำผิดจึงยอมให้แดเนียลทำตามใจในเวลาต่อมา ร่างสูงจึงดูดดึงและขบกัดไปทั่วลำคอขาวและอกขาวเนียนให้เกิดรอยมากขึ้น ถึงจะไม่ใช่คนที่เป็นรอยแดงง่ายแต่มันก็แดงพอที่จะทำให้รู้ว่าไปทำอะไรกันมานั่นเอง
"ดีมากครับคนเก่ง" แดเนียลเอ่ยชมทันทีที่นิ้วเรียวยาวเข้าไปได้จนสุด แล้วเริ่มขยับทันทีเพื่อควานหาอะไรบางอย่างที่จะทำให้คนรักของตนเองมีความสุขจนลืมเรื่องราวต่างๆ ไปเลย
"อ๊า! แด... แดเนียล... หยุดก่อน... อ๊ะ!" ซองอูครางอ่อนอย่างไร้เรียวแรงทันที ริมฝีปากหนายกยิ้มกว้างกลับมาแล้วยังคงบดเบียดต่อไปแต่ค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสาม เพื่อให้ร่างกายของซองอูเริ่มชินและปรับตัวได้นั่นเอง
"อื้อ! อ๊ะ... ตรงนั้น อ๊า" ซองอูเริ่มเสียงหลงทันทีที่ส่วนแข็งร้อนเข้ามาจนสุดภายในคราวเดียวราวกับจะลงโทษจริงๆ
"จำไว้นะครับว่า อย่ากินเหล้าเยอะ" ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยเล่า มันเข้ามาลึกนะเว้ย ไอ้แดเนียลลล
"อ๊า! อ๊ะ อ๊า"
"ไปไหนต้องบอกผมก่อนครับ"
"ฮื้อออ"
"และที่สำคัญคืออย่าทำให้ผมเป็นห่วงครับ" ทำเกินไปแล้วนะ คัง แดเนียล คนใจร้าย ได้แต่ด่าในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไปอะ แงงง
ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นของซองอูก็ปลดปล่อยออกมาเพราะว่าถูกกระตุ้นจากเด็กที่กำลังลงโทษเขาอย่างที่ไม่คิดจะปราณีกันเลย ตามมาด้วยเจ้าตัวที่ปล่อยตามมาติดๆ
"พี่ซองอูครับ ผมมีของมาให้เลือกครับ" แดเนียลถามด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ
"เลือกอะไร..." ซองอูตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้งออกไป
"ระหว่างหางแมวที่ผมจะเอามาใส่เพิ่ม หรือว่าแส้ดีครับ"
ไม่อยากจะบอกว่าขอเลือกแบบโดยไม่ต้องคิดเลยนะ!!!
"หางแมว!!!"
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น