ร่างบางถอดเสื้อผ้าของตนเองออกมาอาบน้ำในห้องน้ำดั่งเช่นทุกวัน ร่างอรชรอ้อนแอ้น เรียวขาสวยได้รูป สะโพกผาย ใบหน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากเล็กรูปกระจับ ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่ามองไปเสียทุกสัดส่วน คนตัวเล็กได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น คิดไม่ตกเรื่องที่จอมมารจะโดนโค่นบัลลังค์เพราะตนเอง
แกร๊ก!
จอมมารเดินเข้าห้องน้ำมาเพื่อหยิบนาฬิกาที่ตนเองลืมไว้ เจ้าตัวไม่ได้สังเกตว่าอินคิวบัสน้อยอาบน้ำอยู่ภายในห้อง สายตาคมหันไปมองร่างบางด้วยหน้าตาตื่น เพราะว่าเขาแทบจะไม่เคยเข้ามาในห้องน้ำตอนที่อีกฝ่ายอาบอยู่เลย
ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบากที่สุด
ทำไมถึงหุ่นน่ากินขนาดนี้นะ มินฮยอน
"เราขอโทษ ไม่คิดว่าเจ้าจะอาบน้ำอยู่ ข้าเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อค" จอมมารเอ่ยบอกไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ลืมล็อคประตู"
"เราเข้ามาหยิบนาฬิกา เราไปก่อนนะ" ร่างสูงบอกพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องน้ำ
หมับ!
มือขาวคว้าข้อมือหนาเอาไว้เสียอย่างงั้น สร้างความสงสัยให้กับจอมมารเป็นอย่างมาก สายตาคมหันมามองร่างบางที่มีฟองสบู่คลุมไปทั่วร่างกายด้วยความมึนงงว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แค่ทุกวันนี้เขาอดทนมากพอที่จะไม่แตะต้องร่างกายนั่นแล้ว มาทำแบบนี้มันยิ่งลำบากในการอดทนนะ
"ทำไมจอมมารถึงไม่บอกผมครับ ว่าท่านจะโดนโค่นบัลลังค์เพราะผม" มินฮยอนถามออกไปด้วยความสงสัย
หมายความว่ายังไง แปลว่ามินฮยอนได้ยินงั้นหรือ
"เจ้าอาบน้ำนะ อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาคุยกันนะ" จอมมารบอกพลางพยายามแกะมือขาวออก
"เพราะข้าทำให้ท่านจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างใช่ไหม เพราะความไม่ปกติของข้าใช่ไหม ทำไมท่านถึงไม่ยอมบอกข้า ฮึก...ท่านจะปิดข้าอีกนานแค่ไหน" อินคิวบัสพูดด้วยความน้อยใจจนเริ่มสะอึกสะอื้น
ให้ตายสิ! มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ
ร่างสูงย่อตัวลงนั่งเพื่อปลอบโยนเนื้อคู่ของตนเองตรงหน้า มือหนาเอื้อมมาเกลี่ยน้ำตาออกจากหางตาคู่สวยอย่างแผ่วเบา เขาแทบอยากจะบอกว่าเสียสมาธิอย่างมากและสติของเขากำลังจะกระเจิง สภาพแบบนี้ดูน่ารังแกมากกว่าน่าสงสารเสียอีก
ไม่ได้! เป็นจอมมารก็ต้องรู้จักหักห้ามใจ
"ไม่ใช่แบบนั้นนะมินฮยอน เราไม่เคยคิดแบบนั้นนะ"
"แล้วแบบไหนล่ะครับ... ฮึก...ผมคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นแบบนี้แต่ท่านจอมมารยังยอมรับได้และแต่งงานด้วย ผมพยายามทำงานตามตำแหน่งของราชินีทั้งหมด ถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อยมากก็ตาม ผมพยายามเรียนรู้การทำอาหารและการดูแลท่านมาตลอด แต่เหมือนว่ามันทำให้ท่านยิ่งลำบาก ผมขอโทษครับ"
เขาเป็นอินคิวบัสที่ไม่ได้เรื่อง และไม่คู่ควรกับจอมมารแต่แรก
"ชู่ว ไม่ร้องนะครับ เราไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ แต่ว่าเจ้าพร้อมที่จะเป็นภรรยาของเราทั้งร่างกายและจิตใจแล้วเหรอ เจ้ารู้ไหมว่าตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบปีที่ผ่านมา เราพยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำอะไรกับร่างกายของเจ้า ถึงแม้ว่าบางครั้งจะมีกอดมีหอมบ้างก็ตามที"
ข้าพยายามอดทนถึงที่สุดแล้วนะ อินคิวบัสน้อย
ใครกันที่บอกว่าการรักกันและให้เกียรติกันเป็นเรื่องที่ดี หากแต่รักกันมากเกินไปก็ส่งผลเสียได้เหมือนกัน
"เรากลัวว่าเจ้าจะหนีเราไปตลอดกาล เรากลัวว่าเจ้าจะเกลียดเรา เรากลัวไปหมดเลย มินฮยอน" แววตาคมมีท่าทีสับสนยิ่งนัก ความรู้สึกผสมปนเปไปหมดทุกอย่าง หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่สายตาคู่นี้ไม่เคยโกหกมินฮยอน ฮยอนบินหลงรักและให้เกียรติอีกฝ่ายมาก
"ผมไม่เคยเคยรังเกียจครับ ไม่เคยเลยสักนิดเดียว ผมรักท่านจอมมาร ที่ผมบินหนีเพราะว่าผมเขินและทำตัวไม่ถูกมากกว่าครับ ส่วนที่ผมบินหนีกลับปราสาทตัวเองไป...ผมเองก็ไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้ตัวอีกทีก็กลับปราสาทตัวเองไปแล้ว" อินคิวบัสตัดสินใจสารภาพตามตรงกับจอมมาร
"..."
"น้องมินฮยอนรักท่านพี่ฮยอนบินมากนะครับ"
"เมื่อกี้เจ้าเรียกเราว่าอะไรนะ!" ฮยอนบินหันหน้าไปมองคนตัวเล็กกว่าด้วยท่าทีตกใจอยู่ไม่น้อย ที่จู่ๆ อินคิวบัสน้อยก็เรียกเขาในแบบที่เขาอยากให้เรียกมาตลอดเกือบสิบปี
"ท่านพี่ฮยอนบิน"
"ให้ตายเถอะมินฮยอน ถ้าพี่ทำเรื่องผิดกับน้องมินฮยอนมากๆ น้องจะให้อภัยพี่ไหมครับ" จอมมารถาม
ด้วยสายตาที่สื่อความหมายและความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายอย่างปิดไม่มิด
"น้อง... น้องมินฮยอนจะให้อภัยครับ..." ริมฝีปากเล็กตอบกลับมาเสียงสั่น
ร่างสูงไม่รอช้า ริมฝีปากหนาเข้าจู่โจมริมฝีปากเล็กทันที มือหนาประคองใบหน้าเรียวด้วยความทะนุถนอม ลิ้นหนาค่อยๆ แตะที่ริมฝีปากเล็กเพื่อขออนุญาตเข้าไปสำรวจโพล่งปากเล็กอย่างซุกซน จากจูบอนุบาลกลายเป็นจูบที่เร่าร้อนดั่งไฟลน
ทั้งที่ร่างสูงยังคงนั่งอยู่นอกอ่างอาบน้ำและร่างบางยังคงอยู่ในอ่าง ถึงแม้ว่าจะมีอ่างอาบน้ำกั้นอยู่แต่ความสูงของทั้งคู่ก็ทำให้การโค้งตัวเพื่อรับรสจูบกันและกันนั้นไม่ได้เป็นอุปสรรค มือหนาถอดเสื้อผ้าของตนเองอย่างเร่งรีบโดยที่ปากยังคงทำหน้าสำรวจโพร่งปากเล็กไปทั่วราวกับจะเรียนรู้ว่าร่างกายของอีกฝ่ายมีอะไรอยู่บ้าง
"ต่อไปนี้เราจะแทนตัวเองว่าพี่ควอน แล้วอยากให้มินฮยอนเรียกเราแบบนั้นต่อไปด้วย และเราจะเรียกว่าน้องฮวัง เพราะว่าเราไม่สามารถเอ่ยนามที่แท้จริงต่อหน้าสาธารณะชนได้ แต่เราสามารถเรียกน้องมินฮยอนในตอนนี้ได้ พี่รักเจ้า น้องมินฮยอน" คำสารภาพที่อ่อนหวานปานน้ำผึ้งถูกถ่ายทอดออกมาจากริมฝีปากหนาทันทีที่ผละออกจากกัน ร่าสูงลุกขึ้นมานั่งในอ่างอาบน้ำที่มีขนาดใหญ่สักราวสิบคนนั่งก็ยังได้
"พี่ฮยอนบินเข้ามาทำไมครับ" อินคิวบัสเอียงคอด้วยความสงสัย
"มินฮยอน มาบอกให้พี่หยุดตอนนี้มันไม่ทันแล้วนะครับ พี่สติกระเจิงตั้งแต่เราเรียกพี่ว่าท่านพี่ฮยอนบินแล้ว"
มือหนาดึงมือขาวให้มานั่งอยู่ใกล้กัน ความกว้างในอ่างอาบน้ำยิ่งแลดูกว้างมากขึ้นไปอีก เมื่อร่างสูงและร่างบางมากอดแนบชิดกันอยู่แบบนี้ มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายขาวอย่างที่อยากทำมาตลอด อีกฝ่ายสั่นสะท้านทันทีกับสัมผัสที่ได้รับเพราะไม่เคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน ถึงแม้ว่าตนเองจะเป็นอินคิวบัส
แต่เพราะปัญหาทางด้านร่างกายถึงได้ไม่เคยออกไปร่วมหลับนอนกับสาวๆ ดั่งเช่นญาติพี่น้องคนอื่น
สำหรับคนอื่นอาจจะไม่พึอพอใจที่เป็นอินคิวบัสแต่กลับไม่มีประสบการณ์ทางเพศ แต่สำหรับจอมมารแล้วเขามองว่าน่ารักเสียมากกว่า ต้องขอบคุณความไม่ปกติของร่างกายบางที่ทำให้เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ได้ครอบครองร่างกายที่สวยงามมากขนาดนี้ ยิ่งความไม่ประสีประสา ความสั่นไหวด้วยความตระหนกแบบนี้
ยิ่งกระตุ้นความอยากครอบครองของจอมมารมากขึ้นเป็นทวีคูณ
ริมฝีปากหนาพยายามสูดดมศรีษะที่หอมสะอาดของอีกฝ่ายเพื่อบรรเทาอาการที่อยากจะครอบครองอีกฝ่ายด้วยความรุนแรงเอาไว้ พยายามสกัดกั้นไม่ให้ตัวเองรังแกคนตรงหน้ามากจนเกินไป และกลายเป็นว่าอีกฝ่ายกลัวจนไม่กล้ามีอะไรกับเขาอีก
"พี่ฮยอนบิน... พอก่อนแค่นี้ได้ไหมครับ... ผมเขิน..." มินฮยอนพยายามเอ่ยปากห้ามอย่างยากลำบาก แม้ว่าตนเองจะมัวเมาไปกับสัมผัสที่ไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ว่าความเขินอายที่มีนั้นมันมากเสียกว่าความต้องการทางเพศของตนเอง
"ไม่ได้หรอกครับ น้องมินฮยอนน่ารักขนาดนี้" สายตาคมมองร่างกายตรงหน้าทะลุฟองสบู่อย่างจาบจ้วงไปเสียทุกสัดส่วน ราวกับจะกลืนกินให้หมดทั้งตัว
"..."
"แล้วก็อีกอย่างหนึ่งนะครับ น้องมินฮยอนอย่าห้ามพี่ด้วยน้ำเสียงแบบนั้นอีกครับ" มือหนาดึงคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นมาตักตัวเองพลางอธิบายไปด้วย และมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ปัดป่ายไปทั่วร่างกายที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ที่เริ่มปะปรายแล้ว
"ทำไมล่ะครับ" แววตาราวกับลูกกวางน้อยเอียงคอถามด้วยความสงสัย ท่าทางที่น่ารักแบบนี้ยิ่งทำให้เลือดในกายของจอมมารเดือดพล่านมากยิ่งขึ้น ความพยายามที่จะใจเย็นเริ่มหดหายไปทีละนิด
"เพราะว่าห้ามด้วยน้ำเสียงแบบนั้น มันยิ่งทำให้พี่อยากกอดมินฮยอนมากขึ้น" พูดจบริมฝีปากหนาก็ครอบครองเม็ดทับทิมที่อยู่บนอีกฝ่ายทันที
ถึงแม้ว่าจอมมารจะไม่ได้กกกอดปีศาจมามากมายนัก แต่เขาก็มีประสบการณ์มากพอสมควรที่จะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขได้ไม่ยาก ลิ้นหนาไล่เลียและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ และไม่ลืมที่จะหันมาครอบครองเม็ดทับทิมที่อยู่อีกข้างของร่างบาง
ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกเพราะจอมมารเกรงว่าอีกฝ่ายจะเขินอายจนไม่อยากให้เขาสัมผัสร่างกายนี้อีก ซึ่งมันจะเป็นการทำลายความหอมหวานนี้ลงเสียเปล่าๆ
"อ๊ะ!!!!!" อินคิวบัสน้อยร้องอย่างตื่นตระหนกทันทีที่มือหนาบังเอิญจับหางของอีกฝ่าย
หางถือเป็นส่วนอ่อนไหวของซัคคิวบัสฉันท์ใด ก็ย่อมเป็นส่วนอ่อนไหวของอินคิวบัสฉันท์นั้น ยิ่งผู้ที่ได้ร่วมรักกับปีศาจประเภทนี้ด้วยการจับหางของอีกฝ่าย จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นและส่งเสียงที่อีกฝ่ายอยากได้ยินมาตลอดออกมา และอาการสั่นสะท้านที่ตอบรับและเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั้นมาสัมผัสหางมากขึ้น
ร่างสูงสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกตินั่นทันที เขาเคยอ่านในตำราเรียนมานักต่อนักแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงมาก่อน บางทีตำนานก็เป็นเรื่องจริงสินะ
"ชอบให้จับหางเหรอครับ" ร่างสูงกระซิบถามเสียงกระเส้า
"ฮื้อ อย่าจับหางผม" มินฮยอนร้องบอกอย่างไร้เรียวแรงต้านทาน
ยิ่งเห็นท่าทีที่อ่อนแรงแบบนั้น จอมมารกับยิ่งจับหางของอินคิวบัสน้อยด้วยความนุ่มนวลมากขึ้น ทั้งการจู่โจมจากด้านบนทั้งการจับหางอีกทั้งมือที่ว่างยังคงฟอดเฟ้นไปทั่วร่างกาย ช่างเป็นการปลุกเร้าที่แทบจะหลอมละลายอินคิวบัสน้อยเสียก็ไม่ปาน
มือหนาจับร่างบางให้มานั่งตักอย่างใกล้ชิดมากขึ้น ทำให้อีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงส่วนอุ่นร้อนของจอมมารได้ทันทีว่ามันร้อนกว่าร่างกายของตนเองมากนัก อุณหภูมิในร่างกายเขากลายเป็นเย็นเฉียบไปในทันทีที่สัมผัสเข้ากับร่างกายของจอมมาร
"ฮื้อ ทำไมร้อนขนาดนี้ครับ" มินฮยอนเอ่ยถามออกมาด้วยความเขินอาย แต่ยิ่งอีกฝ่ายมีท่าทีเขินอายมากเท่าไหร่ ฮยอนบินก็ยิ่งเย้าแหย่มากขึ้นเท่านั้น
"ร้อนสิครับ ก็น้องทำพี่มีอารมณ์ขนาดนี้น่ะ หื้ม" ริมฝีปากหนาตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่แสนจะทรงเสน่ห์ จอมมารมีเสน่ห์แต่ก่อนมากมายแค่ไหน ปัจจุบันมันก็คงยังเป็นเช่นนั้นไม่เคยเปลี่ยน และดูท่าทีจะมากกว่าแต่ก่อนเสียด้วยซ้ำ
"อ๊ะ!"
เมื่อนิ้วแรกค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางที่ปิดอยู่อย่างแผ่วเบา อีกฝ่ายก็ส่งเสียงร้องออกมาทันที ท่าทีสั่นเทิ้มแบบนี้ยิ่งกระตุ้นจอมมารมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า เมื่ออีกฝ่ายจะเริ่มถอยหนีเขา ทำให้ริมฝีปากหนาตัดสินใจครอบครองริมฝีปากเล็กอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
"อื้อ!"
"ชู่ว นิดเดียวนะครับคนดีของพี่"
เขารู้สึกเหมือนจะตายคาอกอีกฝ่ายก็ไม่ปาน ขนาดนิ้วเดียวยังขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่ายเขาไม่ตายไปแล้วหรือ นี่สินะ! ที่จอมมารพยายามอดทนมาตลอด เขาสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นเฝ้าอดทนมาตลอดได้อย่างไร
"ผมเจ็บอะ ฮึก!" คนบนตักเริ่มงอแง
"นิดเดียวนะครับคนดี ไม่ร้องไห้นะครับ" ฮยอนบินบอกพลางจูบปลอบอีกฝ่ายไม่ห่าง โดยที่นิ้วของเขายังคงควานหาบางสิ่งบางอย่างต่อไป และเริ่มเพิ่มจำนวนนิ้วตามอารมณ์ที่เริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจอมมารจะพยายามใจเย็นมากแล้วก็ตาม แต่จะโทษจอมมารฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ อินคิวบัสเองก็มีส่วนผิดในครั้งนี้อยู่เหมือนกันที่มีปฏิกิริยากับหางนั่น
เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้นมือของจอมมารยังไม่คิดที่จะปล่อยหางเรียวยาวสวยนี้ลงจากมือเลยแม้แต่วินาทีเดียว ช่องทางปิดแน่นมีการตอดรัดนิ้วทั้งสามแน่นเหมือนจะไม่อยากแยกจากไปไหน เขาคิดว่าร่างกายของอีกฝ่ายน่าจะพร้อมแล้ว โดนปลุกเร้าทุกทางขนาดนี้
"ฮึก! ผมเจ็บมากเลยครับ" อินคิวบัสบอกด้วยน้ำตานองหน้าหนักกว่าเดิม เมื่อช่องทางที่ถูกเตรียมพร้อมนั่นมีส่วนแข็งร้อนที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วทั้งสามมากนัก จอมมารไม่ได้ตอบอะไรออกไปได้แต่พรมจูบปลอบทั่วไปหน้าอย่างอ่อนโยน มือหนายังคงจับและเริ่มรูดรั้งไปมากับหางเรียวสวยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
"อ๊ะ!!!" ร่างบางสั่นสะท้านหนักกว่าเดิมที่โดนปลุกเร้ามากมายขนาดนี้ ความเจ็บก่อนหน้านี้ถูกทำให้ลืมเลือนไปจนหมดสิ้น แทบที่ด้วยความวาบวามแทนเสีย
"ไม่ร้องนะครับคนดีของพี่" จอมมารยังคงปลอบขวัญอินคิวบัสเช่นเดิม เขาพยายามค่อยๆ เป็นค่อยๆไปเพื่อให้อีกฝ่ายตื่นตระหนกมากหนักซึ่งแตกต่างจากอารมณ์ตัวเองที่พุ่งสูงมากขึ้นทุกขณะ
"เหลืออีกเยอะไหมครับ พี่ฮยอนบิน" มินฮยอนตัดสินใจถามออกไปด้วยความสงสัย ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดมากจนแทบขาดใจแต่ก็ไม่อยากจะทำให้อีกฝ่ายมีอาการน้อยใจ อดทน หรือผิดหวังกับเขาอีกแล้ว เจ้าตัวรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำตัวแบบนี้มันยิ่งน่ารักขึ้นกว่าเดิม สายตากลมโตมองลงมาเพื่อดูร่างกายที่รองรับอีกฝ่ายมายังไม่ถึงครึ่ง
"ผมว่าเข้ามาไม่ได้หรอกครับ เหลือเยอะขนาดนี้"
"..."
"ผมไม่ไหวแน่ๆ เลยครับ เข้ามาแค่นี้ก็เหมือนจะตายแล้วครับ"
"..."
"พี่ฮยอนบินเอาออกก่อนได้ไหมครับ"
"..."
มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อเขามีอารมณ์มากถึงขนาดนี้แล้ว
"นะครับ พี่ฮยอนบิน ท่านพี่ฮยอนบินครับ" ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามค่อยๆ เข้าไปในช่องทางสีสดแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะขอร้องด้วยท่าทีสั่นเทิ้ม แววตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ร่างกายขาวที่เริ่มมีสีชมพูเพราะเลือดสูบฉีด
เขาตัดสินใจจูบอย่างหนักหน่วงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจอีกครั้ง ลิ้นหนาควานหาความหวานไปทั่วโพร่งปากเล็บและสบฟันทุกซี่อย่างแผ่วเบา พร้อมกับค่อยๆ ขยับส่วนแข็งร้อนของตนเองให้เข้าไปช่องทางสีสดที่โอบรัดส่วนแข็งขืนของเขาเอาไว้อยู่จนสุด
"อื้อ!!!" มินฮยอนร้องเสียงหลงทันทีที่ส่วนนั้นเข้ามาจนสุด ร่างสูงพยายามเข้าออกอย่างใจเย็นสวนทางกลับอารมณ์ที่พุ่งสูงจนไม่สามารถประเมินค่าได้แล้วว่ามันมากมายแค่ไหน ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะตนเองไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์เลยหลายสิบปีนับตั้งแต่เริ่มรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเนื้อคู่
แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นเพราะมินฮยอนต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา ท่าทาง รวมถึงนิสัยของอีกฝ่ายมันก็ดึงดูดจอมมารผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาไปเสียทุกอย่างจนถอนตัวไม่ขึ้น
จากความแผ่วเบาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งอีกฝ่ายมีการตอบสนองต่อจอมมารมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งปรนเปรอให้กับคนบนตักมากขึ้นเท่านั้น สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าอาจทำให้เมื่อยล้าหรือแรงลดน้อยลงแต่ขอบอกเลยว่าจอมมารอย่างเขานั้นแข็งแรงและไม่เหนื่อยเลยสักนิดเดียว
"อ๊า!!!!!!" มินฮยอนร้องเสียงหลงที่จู่ๆ ส่วนแข็งร้อนก็ไปกระทบกับจุดบางอย่างในร่างกายจนส่วนที่โอบรัดไว้นั้นตอดรัดอย่างรุนแรง ฮยอนบินที่เห็นท่าทีแบบนั้นก็ยิ่งกดเข้าบดเบียดซ้ำๆ ราวกับจะกลั่นแกล้งกัน ยิ่งเห็นว่าคนตักไร้เรียวแรงมากเท่าไหร่ เขายิ่งปรนเปรอที่จุดนั้นให้มากขึ้นเท่านั้น
"ตรงนี้เหรอครับ"
"พอเถอะครับ ผม... ผมไม่ไหว... ฮื้อ"
จอมมารจูบปลอบคนบนตักไม่ห่างแต่ก็ไม่ได้ลงความแรงลงเลยแม้แต่น้อย เขาบดเบียดซ้ำๆ จนคนด้านบนปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นใส่น้ำในอ่าง เขาเองก็สอดใส่เข้าอีกสองสามครั้งแล้วกระตุกปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นตามอีกฝ่ายไปเสียติดๆ พร้อมพรมจูบทั่วไปใบหน้า แล้วเอ่ยถ้อยคำบางอย่างออกมาจนอินคิวบัสน้อยอยากจะบินหนีเสียให้รู้แล้วรู้รอด
"มีลูกให้พี่ฮยอนบินนะครับ คนดีของพี่"
ทางกลับเด็กดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น